Ze is vertrokken

Maandagochtend, 24 augustus, word ik gebeld door haar zus. Ik weet het gelijk: ze is vertrokken. Ik mag afscheid komen nemen en na het telefoontje rijd ik gelijk naar het hospice. Wanneer ik aankom, hebben haar zus en vriendin haar net verzorgd. Ze ligt op bed. Haar handen op elkaar, net onder haar hart. Ik ervaar een rust in de kamer en zie rust in haar gezicht. Ze is er niet meer en toch is ze er nog wel. Zo voelt dat. Ze is nog bij ons.

Eerder had ik haar gevraagd of ze het fijn zou vinden wanneer ik - bij haar waken - de Gayatri Mantra zou zingen. Ja, antwoordde ze toen. Maar van waken kwam het niet meer. Toch wil ik mijn belofte wel nakomen. Ik vraag haar zus en vriendin of ik de mantra nu mag zingen. "Ik kan niet zingen hoor', zeg ik gelijk verontschuldigend. Het mag. En terwijl ik naast haar sta en over haar handen wrijf, zing ik zacht.

Dag lieverd, goede reis, op weg naar het licht.