Mijn laatste stukje voor haar

Afgelopen zaterdagmiddag namen we afscheid van haar. Een klein gezelschap verzamelde zich rondom haar rieten mand op een prachtige natuurbegraafplaats in Ommen. Er werd gezongen, er werd gesproken, samen waren we stil. Alles verliep precies zoals zij het had geregisseerd. Ook ik kreeg de  ruimte om wat te zeggen. Het stond niet in het script, maar het mocht.
 
Terugblikken op iemands leven kun je doen op verschillende manieren. Deze keer koos ik voor de  Latifa als ‘kapstok’. Het  was een ingeving de ik kreeg tijdens het schrijven en omdat ik wist wat de Latifa voor haar had betekend, volgde ik die ingeving.
 
De Latifa is een eeuwenoud gebed, afkomstig uit het Soefisme. Latifa betekent subtiel of verfijnd. Tegelijk draagt dit gebed een grote kracht in zich waarmee ze je liefdevol en in alle eenvoud bij jezelf brengt en je laat stilstaan bij hoe het wezenlijk met je is. Dat doet ze door je langs zeven zijnskwaliteiten te leiden. Elke kwaliteit stelt je een vraag en nodigt je uit te luisteren: jij luistert naar jou.

Ik aanvaard
Ik verlang
Ik hoop
Ik vertrouw
Ik laat los
Ik heb lief
Ik ben bereid

Zaterdagmiddag daar mogen staan, nog eenmaal naast haar lichaam, te mogen spreken en door de Latifa heen haar te mogen voelen, voelde als een afronding.
De cirkel is rond.