Haar datum van vertrek komt dichterbij

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Dat het zo werkt, leerde ik na het overlijden van mijn vader. De eerste jaren overviel het me. Zo in de aanloop naar zijn sterfdatum, raakte ik de weg kwijt. De weg in mijzelf. En daarmee ook de weg waar ik op dat moment op liep. Ik zwabberde en zwaaide en in mijn hoofd zwabberde en zwaaide het onbarmhartig mee. Een vriendin moest me er aan helpen herinneren: ‘Het is bijna 1 juni, Eva, het is toch niet raar dat je je zo voelt?' Dat gegeven toe kunnen laten bracht rust in de onrust, bracht orde in de wanorde.
 
Pas vele jaren later zag ik bewust, dat het geheugen van ons lichaam zoveel krachtiger en zuiverder is, dan het geheugen van ons hoofd. Na een intensieve klas tijdens een inspiratieweek stond ik onder de douche, bekeek vol verwarring mijn lijf, en dacht: ‘Dat stuk van mij weet misschien wel veel meer dan ik weet’. Zoiets. En ook dat ik het al die jaren niet had gezien.

Vorig jaar overleed mijn vriendin. Ik schreef er eerder over. Na de eerste weken waarin het gemis en het verdriet als een scherpe lichtstraal door mijn dagen scheen, is dat licht gaandeweg de tijd wat zachter geworden. Soms is er ineens nog een felle lichtflits, het diepe besef van nooit meer dringt dan pijnlijk naar binnen. Maar meestal is er dat zachte licht.
 
Tot nu.
 
Is het het licht buiten? Dat weer feller begint de schijnen? Zijn het de uitbottende takken aan de bomen in de tuin? Zijn het de planten die voorzichtig hun frisse groene blaadjes net boven de grond laten zien? Zijn het de eerste lammetjes die weer worden geboren? Of is het gewoon deze tijd van het jaar, de lente, waarin zij de laatste jaren zo gelukkig was?

Ik herken het nu. Ik weet dat het de datum van haar sterven is die naar mij toe komt. Langzaam en genadeloos. Mijn hart zwelt op. Bovenin mijn neus begint iets te kriebelen. Ik bedenk blij, dat ik onze appjes kan teruglezen. Misschien is dat fijn om te doen. Maar wanneer ik mijn telefoon erbij pak, zie ik tot mijn schrik dat ze weg is. Heb ik dat zelf …? Of gaat dat vanzelf ….? Het doet er niet toe. Haar woorden zijn voor altijd verdwenen. Woorden van angst. Van boosheid. Van liefde. Van vriendschap.  Van onmacht. Van overgave.
 
En ik? Ik moet het doen met wat in mijn lichaam ligt verborgen. Aan herinneringen. Aan liefde. Aan vriendschap. Ik weet dat er meer dan genoeg is. Toch voelt dat nu even niet zo.