Een 5-jaar-laterboekje

10 juli jl. was het vijf jaar geleden dat Sjoerd overleed. Sjoerd was de jongste zoon van mijn vriendin en ook vriend van mijn zoon. Slechts 19 jaar mocht hij worden. Zijn overlijden had een overdonderende impact, ook op mij. Ik schreef er eerder over in de vorm van een interview en een blog.
 
In de aanloop naar 10 juli toe, merkte ik hoe moeilijk mijn vriendin het had, moeilijk op een andere manier dan de jaren ervoor, dieper en intenser. Ze vertelde me dat het verlies en gemis niet kleiner maar groter worden, zijn afwezigheid donkerder. Niet altijd, maar met regelmaat. Als een schaduw die tevoorschijn springt wanneer het licht van een bepaalde kant komt, of net iets feller schijnt. In de wereld om haar heen gaat alles door en daarin wordt zijn naam steeds minder vaak genoemd, maar in haar wereld is hij nog elke dag aanwezig.
 
In die periode zat ik een keer buiten en onverwacht kwam er een idee naar mij toe. Sjoerd had vele, vele vrienden. Jonge mannen en ook vrouwen die rondom zijn overlijden heel dichtbij waren. Die de dagen na zijn overlijden naast zijn kist zaten en herinneringen opschreven voor het herinneringenboek dat ik toen maakte. Hoe zou het nu zijn, dacht ik, met al die herinneringen. De jonge mannen en vrouwen van toen zijn ouder geworden, ze zijn gaan werken, studeren, ze hebben het ouderlijk huis verlaten en zijn nieuwe relaties aangegaan. In dat beeld blijft Sjoerd voor altijd 19. Hoe beleven ze dat? Is Sjoerd nog bij hen, en zo ja, op welke wijze? Heeft zijn overlijden hen veranderd? Wat zullen ze nooit vergeten? Wat zouden ze hem nog willen zeggen?
 
Ik schreef een lange app die via mijn zoon bij alle vrienden terechtkwam. Mijn concrete vraag was, of ze me wilden helpen een boekje te maken, een 5-jaar-later-boekje, gevuld met hun verhalen, beelden, foto’s, overpeinzingen en herinneringen.
 
En nu, nu is het boekje klaar. Het is een prachtig, krachtig en ook ontroerend document geworden met vaak intieme verhalen en herinneringen, gedichten en vele foto’s van toen en ook nu. De verhalen vertellen over vriendschap, liefde, inzicht en dankbaarheid, maar getuigen vooral van de kracht van het leven. Het leven dat in de knop werd gebroken, maar dat nog altijd voortleeft in de levens en harten van velen.
 
Gistermiddag kon ik het boekje aan mijn vriendin overhandigen. Mij rest dankbaarheid. Dat ik dit heb kunnen doen, samen met alle vrienden, en dat ik hun vertrouwen kreeg.