Over samen afscheid nemen van een vriend en het belang van blijven herinneren

Vandaag is het de geboortedag van Sjoerd, de zoon van mijn vriendin. 23 jaar zou hij zijn geworden. Helaas overleed hij 10 juli 2016, na een slopend ziekteproces, aan de gevolgen van leukemie. Er zijn verschillende momenten rondom zijn ziekte en sterven die voor altijd in mijn geheugen staan gegrift. Momenten waar ik, wanneer ik mijn ogen sluit, moeiteloos naar terug kan keren.

Gisteren sprak ik mijn vriendin. Ze vertelde hoe ze die ochtend in het herinneringenboek van haar zoon had gebladerd en daar een stukje tegenkwam dat ik schreef over zo’n bijzonder moment. ‘Misschien is het een idee om het in je blog te zetten’, zei ze. En dat vond ik een mooie gedachte.

Vooral ook, omdat ik nu weet, dat die bijzondere avond het begin was van een mooie traditie. Want elk jaar, op de geboortedag én op de sterfdag, komen alle vrienden opnieuw bij mijn vriendin. Om samen te zijn, te delen, over Sjoerd te vertellen, om te lachen, te huilen én om op het leven te proosten.

Ik neem je mee terug naar de avond van 14 juli 2016.

Het is 19.30 uur. De bel gaat. Ze zijn er. Eén voor één lopen ze de woonkamer binnen. Een iets gespannen houding, zo ook de gezichtsuitdrukkingen. Ze geven een hand. Gecondoleerd. Een eerste schuchtere omhelzing wanneer ze Annet zien. Er wordt een blik geworpen in het kamertje waar Sjoerd ligt. Ongemakkelijk. Ze zoeken steun bij elkaar. In een blik, een klop op de schouder,  samen een biertje pakken uit de keuken. ‘Waar staat het drinken?' 'Hier jongens, in de keuken, voel je vrij en pak wat je wilt.’ Daar gaan ze. Langzaam uit hun schulp. Nog meer jonge mannen komen binnen. Jonge vrouwen ook. De bel blijft gaan. Soms loopt een groepje als vanzelf om het huis heen. Zoekende blikken naar binnen. Is het goed? Het is goed. Vanavond is alles goed.
​
De energie in en om het huis verandert. Zoveel grote lijven, zoveel emoties. Na korte tijd komen de joints tevoorschijn. Ook dat is goed vanavond. Het is het afscheid van Sjoerd. Op z’n Sjoerds. Hoe zou dat anders moeten dan met bier, een joint en vrienden. Veel vrienden. Ongelooflijk hoeveel vrienden Sjoerd om zich heen heeft verzameld, hoeveel mensen hij heeft weten te verbinden. En allemaal hebben ze hun eigen verhaal. Met behulp van het bier en de joints komen die verhalen los.
 
Zo nu en dan loopt er iemand bij Sjoerd naar binnen. Soms zijn ze er alleen, soms met elkaar. Er wordt gehuild. Veel en luid. De kist wordt beschreven met hartverwarmende woorden. Een steelse mannenkus wordt gegeven. Zomaar. Op zijn koude hoofd. Wie durft er nog te zeggen dat het met de jonge mensen van de toekomst niet goed komt? Vanavond wordt het tegendeel bewezen. Er is oog voor elkaar, jong en oud. Armen worden wat onwennig om elkaar heen geslagen en ook de tranen die al weken vast zaten, vinden vanavond hun weg. Het stroomt. En hoe!
 
Er wordt gevraagd of de vrienden hun herinneringen met Sjoerd op papier willen zetten om daar een mooi herinneringenboek van te maken. Het heeft geen aansporing nodig. Elk moment van de avond zit een lang lijf op de stoel voor de schuifpui. Rug gebogen, zoekend naar woorden, vellen worden vol geschreven. Halverwege de avond worden er hamburgers bezorgd. 80 stuks van Mac Donalds. Het is het gebaar van oom Tonie die nog iets te vereffenen heeft met Sjoerd. Ze gaan er in als koek. De woorden ´dank u wel´ zingen overal boven uit. En ze gaan op, die hamburgers, allemaal.
 
Muziek klinkt er ook. Buiten, op het terras. Met gitaar en zang. Ook daarin vinden ze elkaar en ook daarin vinden de emoties hun weg. Om 21.30 wordt het einde van de avond aangekondigd. Als vanzelf komen alle vrienden in beweging. Bierflesjes gaan terug in het krat. De peuken worden van het terras geveegd. De partytenten worden ingeklapt en bekertjes die overal staan worden verzameld en weggegooid. Nog snel een biertje. Ja, nog één dan. En dan is het afscheid echt daar. De omhelzingen zijn inniger nu, vrijer ook. Nogmaals dank. Zo fijn dat dit zo kon, zo op deze manier. Sjoerd zal wel denken, dat hadden we veel eerder moeten doen. Nog even zijn ze bij Sjoerd, nog eenmaal samen. Dan gaan ze weer. Wanneer bijna iedereen is vertrokken vraagt één van de vrienden of hij nog even bij Sjoerd piano mag spelen. Natuurlijk mag dat. De deur gaat dicht en hij neemt zijn moment. Hoe mooi kan het zijn.
 
Dan is iedereen weg. Het huis weer leeg. Het zindert wat na. Het was goed. Het was meer dan goed. Alles kwam samen. Sjoerd heeft zijn lichaam verlaten, maar is meer dan ooit bij ons allemaal. We hebben hem, zijn vriendschap, zijn liefde en ook elkaar in ons hart gesloten. Het komt goed. Het komt helemaal goed.
Eva