Zomaar een maandag in het AvL

Wil je me nog een keer je geboortedatum geven, vraagt de verpleegkundige. Ik hoor zijn antwoord en realiseer me dat hij 13 dagen jonger is dan mijn zoon. Hij ligt op een bed onder een dekentje, of misschien is het de sjaal van zijn moeder. Zij zit naast hem en streelt hem liefdevol over zijn kale hoofd. Ik slik. Het is zijn eerste kuur, hoor ik ook. Ik wil niet luisteren maar het kan niet anders, we zitten bijna naast elkaar. 

Achter mij ligt een man op bed. Hij is alleen en ook hij ligt vast aan een infuus. Hij roept de verpleegkundige. Ik hoor hem zeggen dat hij zo'n raar gevoel heeft in zijn rechterarm en been en rug. En dat hij dat de vorige keren niet had. De verpleegkundige stelt wat vragen  en constateert  een beginnende allergie. De druppelsnelheid van het infuus wordt aangepast en er wordt een aantekening  gemaakt voor de volgende keer.

De volgende keer.

Zelf ben ik mee met mijn vriendin. Zij ondergaat haar zevende chemokuur en is inmiddels gepokt en gemazeld in dit ziekenhuis én op deze afdeling. Ik ben haar taxi voor vandaag en mag meemaken wat zij al bijna vijf jaar meemaakt. Ik vind het zeer indrukwekkend allemaal. Al die mensen, de geuren, de geluiden. Het gepiep is niet van de lucht. Soms is het een infuus dat hapert, soms zijn het er meerdere tegelijk, soms is het een telefoon. Ontsnappen kan niet. 

Het is alsof er vele  gevoelens, emoties, gedachten, onzekerheden en angst in de lucht hangen. Ook daaraan kan ik niet ontsnappen. Ik zoek een lichtpuntje, maar ik vind er geen. Of toch, het infuus bij mijn vriendin piept vandaag voor de laatste keer. De chemo zit er in, de lijn is gespoeld,  ze mag naar huis. We pakken onze spullen bij elkaar en lopen naar de deur. Ik werp een laatste blik op de jongeman.

En toch. Toch is het ook een mooie dag. Niet zomaar een maandag, maar een maandag die me bewust maakt dat er veel is om dankbaar voor te zijn. Als we buiten komen, schijnt de zon.