Wereldlichtjesdag Dronten

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Onlangs kreeg ik de vraag of ik tijdens Wereldlichtjesdag in Dronten een paar woorden van bemoediging zou willen spreken. Gisteravond was het zover. Ondanks de regen en de kou, was het een mooi en bijzonder warm samenzijn. Er was prachtig muziek, er werd een mooi gedicht gelezen en een van de aanwezige ouders deelde een ontroerend persoonlijk verhaal.
 
Met mijn woorden van bemoediging wilde ik mij niet alleen richten op de ouders, maar ook op de intieme kring van naasten, rondom een overleden kind: broers, zussen, opa’s, oma’s, vrienden en vriendinnen. Zij allen moeten immers missen. Zij allen staan met lege handen en moeten vorm en inhoud geven aan een leven zonder.
 
Middenin het woord ‘bemoediging’ zit het woordje ‘moed. Moed die nodig is om het leven – zonder – weer vast te pakken en te doorleven. Moed die nodig is om – elke dag opnieuw – je bed uit te komen, om te kunnen en durven voelen wat gevoeld wil worden.
 
Maar moed is soms ook nodig om een vraag te stellen: ‘Hoe is het vandaag met je’, of, ‘Hoe kom je je dagen door’. En daarna is soms moed nodig om een antwoord te geven. Want, kan en wil die ander wel horen, hoe het écht met je gaat?
 
Ik sloot af met de volgende woorden.
 
Ieder van ons – zoals we hier vanavond bij elkaar staan – is uniek, elk verlies is uniek. Daarom kunnen we alleen rouwen op onze eigen unieke manier. Maar we kunnen wel naast elkaar staan, elkaar zien en ondersteunen. En dat kan troost bieden. Het kan ons verdriet, ons gemis en onze pijn iets verlichten. Al is het maar voor even.
 
Laten we elkaar bemoedigen.
Laten we samen moedig zijn.
 
Dat wens ik ook jou toe.