Vrijheid en ruimte om te schrijven - of schrijven om ruim en vrij te zijn

Gisteravond toen ik in bed lag ging de gedachte door me heen dat ik de afgelopen dagen weinig schreef. Interessant, dacht ik nog net voor ik in slaap viel. Vanochtend komt de gedacht opnieuw in me op. Wat is dat toch? Waarom schrijf ik soms veel en waarom schrijf ik soms weinig. Ik kom tot het volgende. Schrijven gaat als vanzelf als ik alleen ben en de stilte om me heen ervaar. In die vrije ruimte gedijt mijn binnenwereld en laat ze zich gemakkelijk zien. Mijn gedachten bewegen als vanzelf van links naar rechts, van binnen naar buiten. Het is als zwemmen in de zee, ik laat me meenemen, niet wetend welke golf me op zal tillen, niet wetend welke stroom me naar beneden zal trekken. Ik dobber op de gedachten en golven van mijn bestaan. Soms echter, is de zee woelig en is mijn binnenwereld moeilijker te bereiken.

Woelige baren
Zo was het deze week. Woelig. Een enerverende kwestie kwam ons gezin binnen zeilen. De kwestie betrof niet direct mijzelf, maar wel één van mijn gezinsleden. Hij beroerde mijn ziel, mijn moederhart en zette mijn verlangen ieder mens te willen zien in wie hij of zij werkelijk is op scherp. Boos, verdrietig en onmachtig voelde ik me omdat ik vond (en vind) dat er een onzorgvuldige en onterechte beslissing was genomen. Ik maakte me zorgen, zag vele problemen, tot ik me realiseerde dat ik daar niemand mee verder hielp. 

Je zorgen maken is een benauwd en intern gebeuren en alle energie die het kost ten spijt verandert het niets aan de gegeven situatie. Dus vanochtend dacht ik: schrijven. Niet om het schrijven zelf, maar om te proberen mijn geest te verhelderen en een schone blik te krijgen op de situatie.

Helder zien
Om helder zicht te krijgen op de feitelijke situatie moest ik proberen voorbij mijn eigen referentiekader te reizen en me te bevrijden van mijn zorgen en emoties. Deze vertroebelen immers het beeld en daarmee doe ik de situatie en de mens die het betreft te kort. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 

De angst is van mij
Want in de gegeven situatie kom ik ook angst tegen. En de angst houdt me in zijn greep. Ik weet in mijn hoofd dat ik geen angst kan voelen voor iets dat nog niet is gebeurd, immers dat wat ik voel heeft te maken heeft met mijn eigen ervaringen in het verleden. Het heeft niets van doen met de huidige situatie en ik doe er de huidige situatie mee te kort. Maar toch. Rondstappen in deze modderige schaduwwereld is ook best comfortabel. Ik hoef niets te doen, kan niets doen, immers de angst verlamt me.

Van vast naar beweging
Feit: Er is iets gebeurd waar ik het niet mee eens ben. Feit: Dit is de realiteit waar ik het mee moet doen, dit is het uitgangspunt, hoe pijnlijk ook. Dit erkennen geeft ruimte. Ruimte aan verlangen. Mijn verlangen om verandering te willen brengen in de situatie. Hier word ik ook weer vitaal en kom ik in beweging. De afgelopen dagen heb ik en hebben wij gezocht naar mogelijkheden die liggen binnen onze invloedssfeer. Dit is nu gedaan en ik hoop dat de acties die zijn uitgezet beweging zullen brengen. Meer is niet mogelijk, het vraagt nu mijn en ons vertrouwen. Vertrouwen in het leven. Vertrouwen dat het goed komt. En dit is veel gevraagd. Want misschien gaat het niet op de wijze die wij voor ons zien. Gaat het voorbij ons voorstellingsvermogen. En toch daar doorheen, vertrouwen hebben.

Schrijven om ruim en vrij te zijn
De afgelopen dagen voelde mijn binnenwereld niet ruim en vrij, omdat ze werd gevuld door zorgen en onrust. Gelukkig werd ik mij daarvan bewust, kreeg ik last van mijn eigen benauwdheid. Daarom kon ik bewust besluiten te gaan schrijven. Omdat ik weet dat dat orde schept. Mijn hoofd, hart en lijf zijn tot rust gekomen. Voor even ervaar ik weer ruimte en voel ik me vrij. Adem!