Vilt & Rouw - De beweging van hoofd naar hart

Zelf had ze twee kleine doosjes en een paar stenen meegenomen. Eén van die attributen wilde ze gebruiken om iets mee te maken, maar ze wist nog niet wat en ze wist nog niet hoe. We zaten samen rond de centrale  tafel in het atelier, een kopje thee stond voor ons. Zij vertelde haar verhaal en pakte ondertussen één voor één de stenen in haar handen. Er was één steen die zeer speciaal voor haar was. Tijdens moeilijke en verdrietige momenten in haar leven had ze die steen bij zich gedragen en door haar handen laten gaan, steeds opnieuw. Daardoor was hij voor haar van grote waarde. Die steen had haar als het ware geholpen, getroost en kracht gegeven. Terwijl ze dit vertelde werd duidelijk dat het niet meer nodig was te kiezen; ze had gekozen. Met deze steen wilde ze wat maken. 

Maar voor we met onze handen aan het werk gingen, was er ruimte voor stilte. We deden een korte oefening in aandacht, een oefening om ons te herinneren waarom we deze avond samen waren. De workshop Vilt & Rouw is niet alleen bedoeld om wat te maken, het idee voor de workshop is vooral ingegeven door het verlangen ruimte te maken voor vrouwen die te maken hebben met een ingrijpend verlies in hun leven. Het is een avond om tot jezelf te komen, jezelf te herinneren en aandacht te geven aan dat wat aandacht vraagt. Op een zachte en ontspannen manier. 

Door haar verhaal te delen, bracht deze deelneemster het onderwerp ‘levend verlies’ in. Het aanvaarden van haar leven, van de dingen die op haar pad zijn gekomen, stopt nooit; steeds weer zijn er nieuwe gebeurtenissen of situaties die ze aan heeft te kijken. Ze vertelde hoe boos en verdrietig ze was geweest, maar ook hoe dat gevoel gekanteld was naar aanvaarding en diepe liefde. Een prachtig en indrukwekkend verhaal over de beweging van hoofd naar hart. 
​
Het creatieve proces daarna werd door Heidi begeleid. Als geen ander kent zij het vilt, haar kracht en  mogelijkheden. Door vragen te stellen en voorbeelden aan te dragen, werd als vanzelf duidelijk  wat er met de steen moest gebeuren. Het juiste vilt werd gezocht, de matjes lagen klaar, evenals de zeep en emmer met water. Het proces kon beginnen.

Tijdens het vilten werden persoonlijke verhalen en gedachten afgewisseld met momenten van stilte. Om nog beter en dieper te kunnen voelen. Voor mij was het bijzonder om te zien dat het vilten niet alleen uiterlijk, maar ook innerlijk iets teweeg bracht.

​Aan het einde van de avond zaten we opnieuw met een kopje thee aan tafel. Ik vroeg haar wat deze avond haar had gebracht. Terwijl ze met haar handen haar nieuwe ketting omvatte, het vilt en de steen die daarin was verpakt als het ware streelde, antwoordde ze: ‘Wat ik wel bijzonder vind, is wat ik met deze steen doe. Eigenlijk ben ik hem aan het bedanken.’ Ze was even stil en zei toen: ‘Het is wel heel mooi: hier wordt het verleden met het heden samengepakt. Er zitten meer herinneringen in de steen dan ik in eerste instantie dacht.’ Op mijn vraag wat dat besef met haar doet, antwoordde ze: ‘Dit helpt mij te voelen.’