Vertrouwen

'..... Maar haar gestalte had ook een vreemde machteloosheid over zich, als een schip dat een haven is binnengespoeld waar ze buiten het bereik van de winden ligt.' 

(Uit: ‘Volgens Maria Magdalena’, door Marianne Fredriksson)

Vertrouwen komt ......
Bij het lezen van deze zin zag ik mijzelf ineens als een schip dat de haven is binnengespoeld omdat het averij heeft opgelopen. En hier lig ik dan nu, in deze thuishaven, om te rusten en te herstellen. Op dat moment, dat ene moment waarop ik die zin las en overschreef in mijn schriftje, voelde ik een diep vertrouwen dat de wind zal komen, maar pas dan wanneer dit schip weer sterk genoeg is om te varen en stormen te doorstaan. Voor even gaf die zin me de moed al mijn twijfels, onzekerheden en angsten los te laten. 

En vertrouwen gaat .....
Veel is er te zeggen en te schrijven over vertrouwen. Boeken vol mooie woorden, samen verweven tot prachtige zinnen. Soms bereiken ze je hoofd, soms bereiken ze je hart. BAM. Dan weet je ineens. Want vertrouwen gaat over innerlijk weten. 
Bij het lezen van die ene zin wist ik ineens weer dat herstellen niet sneller kan gaan dan het gaat. Dat je gras niet harder kunt laten groeien door er aan te trekken. En wist ik ook dat de tijd - tot aan het moment dat de wind weer komt - geen tijd is van wachten, zoals ik dat nu soms voel. Het is geen verspilde tijd, het is kostbare tijd, want het is mijn tijd. Tijd waarin iets kan gebeuren, waarin iets naar mij toe kan komen, als ik er voor open sta, ruimte maak. Elke dag opnieuw. Zo ineens kon ik deze hersteltijd zien als een kostbaar geschenk. Maar net zo plotseling als dit diepe weten er was, was het ook ineens weer verdwenen, vervlogen, niet meer vast te pakken. Het werd overschaduwd door mijn angsten.

Wees erbij
Vertrouwen is niet statisch, het komt en het gaat, als eb en vloed. Onverwacht komt het binnen door de voordeur om even later weer zachtjes weg te sluipen via de achterdeur. Er is geen: hallo, of: tot ziens. Het is er en het is weer weg.
Ben je aanwezig in jezelf, in waar je bent en wat je doet, dan zul je vertrouwen herkennen zodra het bij je binnenkomt. Misschien stokt je adem even, ben je even heel stil, dan volgt de uitademing, een vreugdevol en dankbaar moment. Voor even word je overspoeld door een diep besef dat het goed is, dat het leven en alles wat daarin gebeurt goed is, dat het de weg is die je hebt te gaan. 
Dat vreugdevolle moment verankert zich in jou als een weten. Als een kostbare plek waar je naar terug kan keren, waar je kan uitademen, verzachten, opnieuw en opnieuw en opnieuw. En dat lucht op.