Tranen

Omdat het hier en nu mij terugbrengt naar het toen en daar

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

'Ik moest de afgelopen dagen regelmatig aan je vader denken', zei manlief gisteravond ineens. Ik wist gelijk wat hij bedoelde. Vlak na zijn woorden begon ook het kwartje te vallen, het kwartje dat al een paar dagen op een smal richeltje lag, om precies te zijn sinds het moment dat ik het bericht hoorde van de aanslag op Peter R. de Vries.

Kloenk-kloenk, daar viel het kwartje.

Ineens begreep ik waarom de aanslag mij zo aangreep. Waarom de tranen opwelden, iedere keer dat ik dat ene filmpje op de televisie voorbij zag komen. Dat filmpje waarin Peter, in zijn lichte zomerpak en stevig doorstappend, van de RTL Boulevard studio naar zijn auto loopt. Druk met zijn telefoon. Nietsvermoedend. Wanneer hij nog maar net uit het beeld van de bewakingscamera is gelopen hoor je de schoten. Vijf stuks. Steeds opnieuw krijg ik bij dat moment een brok in mijn keel en ik vond dat maar wat raar van mijzelf. Ik ken Peter toch helemaal niet?

Maar ineens snapte ik het.

​De beelden triggeren mijn herinneringen en maken iets wakker dat al even rustig lag te slapen. Telefoontje, moeder, niet schrikken, vader, van fiets gevallen, hartstilstand, ziekenhuis. Natuurlijk schrok ik toch. Maar ik dacht ook: komt goed. Drie jaar daarvoor was mijn vader immers ook van de fiets gevallen. Na een openhartoperatie en een paar omleidingen was hij er toen weer. Hij zat me vast lachend in bed op te wachten.

Maar niets was minder waar.

In het ziekenhuis hoorden wij dat hij zo'n 10 minuten zonder zuurstof was geweest. De situatie was zorgelijk. Die dag en ook de periode daarna zijn bij mij in dichte mist gehuld. Mijn vader overleed na 10 dagen in coma te hebben gelegen. 10 dagen tussen hoop en vrees. Tot bij een familiegesprek alle hoop verdween. Ik hoop toch zo dat het verhaal van Peter R. de Vries anders zal verlopen.

Waarom dit blog?

Omdat ik mij de afgelopen dagen een beetje schaamde voor mijn emoties. Een onbekende bekende, doe normaal met je tranen. Door de woorden van manlief kan ik nu tegen mijzelf zeggen wat ik ook vaak tegen mijn cliënten zeg: 'Je huilt niet om het hier en nu, maar om het toen en daar.'
Door de aanslag op een voor mij onbekende bekende, word ik herinnerd aan een onzekere en verdrietige periode in mijn eigen leven. Ik  val pardoes terug tussen die gevoelens van hoop en vrees, ik zit weer aan het bed van mijn vader, ik voel weer dat alles kantelt, dat niets meer zal zijn zoals het was.

Wanneer je moet huilen is dat vaak omdat er iets in jou geraakt wordt door iets buiten jou: een vraag, een beeld, een geur, muziek. Je herkent iets. En soms is het in eerste instantie alleen het lichaam dat herkent en dat vervolgens alle sluizen openzet. Tegen mijzelf en óók tegen jou zeg ik nu: 'Je hoeft niet te begrijpen wát er gebeurt, laat het gewoon gebeuren. Geneer je niet, laat het stromen, sta erbij stil en voel wat gevoeld wil worden. Die tranen waren er al, want wat er niet is, kan niet stromen.'

Deze week las ik een interview met Edith Eva Eger en zij zegt het ook zo mooi: 'Wat er uit je lichaam komt is niet wat je ziek maakt, het is wat erin blijft. Het tegenovergestelde van depressie is expressie. Uit jezelf dus, huil, schreeuw, wees woest als dat nodig is. Daarna voel je je beter.'