Schroom niet

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Als ik wakker word zie ik dat ik een appje heb: ‘Eva, kan ik je bellen vandaag?’ Het is een van de dingen die ik mijn cliënten op het hart druk: schroom niet contact te zoeken wanneer je ergens mee zit, als je een vraag hebt of als je het gevoel hebt dat je vastloopt.

Later die dag bellen we. Zij vertelt. Ik luister.

Het gaat niet goed, zegt ze, er zijn verschillende dingen die zich opstapelen in haar hoofd. De mantelzorg voor haar moeder die haar op dit moment zwaar valt. De afronding van het bedrijf van haar man; doet ze het wel goed? Er komen nog steeds mailtjes binnen in zijn mailbox, ze opent de mailbox daarom elke week, maar dat is óók confronterend. En dan is er haar werkgever die zegt dat ze begrip heeft voor haar situatie, maar haar aan het einde van een gesprek vooral laat weten dat ze wél haar uren moet opbouwen. Ze vindt dat moeilijk, want ze doet immers zo haar best. Het werken leek ook echt goed te gaan, het geeft haar structuur en ze had haar uren al weer aardig uitgebouwd, maar ineens ging het gewoon niet meer. Alsof haar hoofd niet meer wilde. En tot slot is er de afgelopen dagen steeds weer die ene gedachte: ‘Wordt het wel weer normaal, word ik wel weer wie ik was’.

Ik probeer haar gerust te stellen en leg uit dat het niet raar is dat ze zich voelt zoals ze zich nu voelt. Het is niet niks immers, je partner verliezen, het leven weer oppakken, het gemis daarin tegenkomen - overal waar je kijkt en bent. Ik zeg haar dat wat ze nu ervaart past binnen een gezond en normaal rouwproces. Ik leg ook uit, dat ze niet meer ‘de oude’ wordt, dat kan ook niet, we kunnen niet terug in de tijd, we kunnen alleen maar vooruit. Het verlies draagt ze met zich mee, maar dat wil niet zeggen dat ze zich blijft voelen zoals ze zich nu voelt. De pijn van het missen zal gaandeweg veranderen, van kleur, van intensiteit. Het zal zich verweven met haar leven, met wie zij nu is.
 
Gaandeweg ons gesprek wordt ze rustiger. De kluwen van gedachten is door het praten ontward en we hebben samen gekeken naar wat ze praktisch zou kunnen doen om de druk die ze ervaart te verlichten. Wanneer we het gesprek afronden bedankt ze me en benoemt ze ook, dat er weer wat meer rust is.
 
Wat ben ik blij dat ze contact zocht. De uitspraak op mijn visitekaartje ‘Rouwen is verdragen en verduren, maar je hoeft het niet alleen te doen’ is voor mij meer dan woorden: het is oprecht een verbinding aan willen gaan met de ander en die ander laten weten dat ik er ben, ook tussen de gesprekken door.
Schroom dus niet.