Schop onder je kont

Ik keek uit naar het einde van de zomervakantie. Sinds ik uit het ziekenhuis kwam op 28 april, was het huis niet meer van mij alleen. Dat was goed, dat was nodig, dat was fijn, maar op een gegeven moment verlangde ik weer naar wat eigen ruimte. En dat zei ik ook tegen man en kinderen: ‘Blij dat jullie straks allemaal weer aan de slag zijn’.

Nu is het zo ver. Sinds ruim twee weken volgt iedereen weer zijn of haar eigen spoor. De wekker gaat in alle vroegte, vanaf 05.30 uur stroomt de douche, wordt de tafel gedekt en wordt er gegeten. Om iedereen nog even te zien en een fijne dag te kunnen wensen sta ik ook op tijd op. Ik vul de broodzakjes voor de kinderen en spoor ze aan om op tijd te vertrekken. Fiets buiten, nog een knuffel, daaag schat, veel plezier, fijne dag en tot vanavond. Om 07.15 uur is iedereen vertrokken en het huis leeg. Ik ruim de tafel af en neem de tijd om mijn dag in rust te beginnen. Dan ga ik douchen, aankleden en ben ook ik klaar voor de dag. Rust en ruimte. Dit is waar ik naar uit keek, toch?

Ineens word ik echter geconfronteerd met iets waar ik niet over had nagedacht en waar ik ook nog niet eerder 'last' van had. Iedereen gaat zijns weegs, naar school, naar het werk. Man, kinderen, vrienden, vriendinnen. Iedereen heeft een doel. Iedereen heeft het druk. Ik ben daarentegen thuis, al een jaar lang. Een vriendin vroeg me aan het einde van haar vakantie: ‘En wat ga jij nu doen?’. Ik antwoordde: ‘Ik ga herstellen, meer is er eerst niet te doen’. Dat klonk simpel en goed te overzien, maar de praktijk is weerbarstig. Eenmaal in de week ga ik naar de fysiotherapeut, ik probeer elke dag op de hometrainer te zitten, elke dag een half uurtje te lopen, ik eet goed en ik rust nog elke middag. Heel zinvol allemaal, want mijn doel is herstellen, toch? Maar waarom ben ik dan niet blij? 

Dit gevoel werd deze week versterkt door een confronterend gesprek dat ik had. Al tijdens het gesprek kon ik niet anders dan vaststellen dat mijn kunnen mijn willen nog niet kan bijhouden. Het trof me diep. Alle ideeën die ik had en die ik vorm wilde geven, het leek ineens onmogelijk. Mijn ziel schoot onder m'n arm en zo liepen wij samen een dichte mist in. De oplossing dacht ik bij anderen te kunnen zoeken, maar grappig genoeg was er niemand beschikbaar. 

Drie dagen liep ik in de mist, en ik kan je vertellen, in de mist is alles oneindig; het leken wel drie weken. Tot ik mijzelf zag sputterden en pruttelen. Ineens had ik er helemaal genoeg van en ik zette mijzelf in beweging. Letterlijk. Als je gezien wilt worden, moet je jezelf laten zien. Als je gehoord wilt worden, moet je jezelf laten horen. En als je beweging verlangt in je leven, zul je zelf in beweging moeten komen. 
Duhuh, Eva, dacht ik. Schop onder je kont!