Persoonlijk of niet

Regelmatig krijg ik de reactie dat wat ik schrijf op mijn blog zo persoonlijk is. Zo ook gisteren. Iemand vertelde me dat ze een vriendin had gewezen op mijn blog. Die vriendin las mijn verhalen en gaf als reactie dat ze zo verbaasd was over het persoonlijke karakter daarvan, ze was verbaasd dat ik dat deelde. Maar, is het wel persoonlijk wat ik schrijf? Ja, de gebeurtenissen die ik meemaak zijn persoonlijk, maar wat ik voel of wat ik denk, is dat niet een beetje van ons allemaal?

Tot een jaar of zes geleden dacht ik dat mijn gedachten en emoties uniek waren. Dat ik de enige was die moeite had met bepaalde zaken, dat ik de enige was die zo ontzettend met zichzelf in de knoop kon zitten, dat ik de enige was die hele rare gedachten had, die onzeker was, of angstig. Ik voelde me een vreemde eend in de bijt, want iedereen om mij heen was toch zo ontzettend geslaagd, wist het zo goed en deed geen domme dingen. Ik kwam tot andere inzichten toen ik bij Pulsar de Inspiratieweek deed en later de Pulsar Academie. Daar zag ik in, dat er veel meer mensen waren met dergelijke gedachten en emoties. Directeuren, managers, ondernemers, allemaal mensen die Geslaagd waren in het leven, die het Gemaakt hadden in het leven. Tijdens de klassen die werden gegeven hoorde ik levensverhalen die soms leken op die van mij, die herkenbaar waren. Vanaf dat moment kon ik uitademen en wist ik dat ik niet zo anders (lees ‘raar’) was als ik altijd had gedacht. Misschien stond ik mijzelf vanaf dat moment toe om mens te zijn. Stapje voor stapje, beetje bij beetje. Wij zijn hier in dit leven om te leren, om te groeien, om te genieten, fouten te maken, te delen, om lief te hebben en om te dienen. En precies vanwege die laatste twee kwaliteiten schrijf ik. 

Toen mijn blog nog niet bestond schreef ik ook. Gedichten, stukjes, dagboeken. Ik schreef om het leven te begrijpen, om mijzelf te begrijpen. Tijdens de drie studiejaren van de Pulsar Academie kwam ik zo nu en dan in een situatie dat ik daaruit iets voorlas, mijn verhalen deelde. Vanaf dat moment kreeg ik ook reacties. Wat ik schreef raakte de ander, wat ik schreef was herkenbaar. 

Waar ik eerder krampachtig was, angstig ook, en eenzaam, omdat ik zo alleen was met mijn gevoelens, weet ik nu dat mijn emoties en gedachten van de wereld zijn. Ik ben mens als iedereen en ik hoef me niet groot te houden, ik hoef niets te verstoppen, niets vast te houden. Ik mag zijn wie ik ben. Dat is precies goed en het is genoeg. Meer dan ik ben kan ik niet zijn. Minder ook niet. Tijdens de Pulsar Inspiratieweek werd iets in mij wakker gemaakt. Dat wat al jarenlang dicht zat, kon zich openen. Dit gun ik iedereen; het geeft ruimte en vrijheid. Met mijn verhalen hoop ik hieraan bij te dragen.