Over vuile was die graag buiten wil hangen

Afgelopen vrijdag was er een bijeenkomst van het Zielejaar, een trainingsjaar binnen het Pulsar Gilde waarin we werken met de dromen uit de 13 Heilige Nachten. In maart was ik voor het laatst aanwezig, door het ongeval moest ik mij voor twee bijeenkomsten afmelden. Mijn ‘eigen werk’ deed ik natuurlijk wel, maar op een gegeven moment heb je een ander mens nodig. In dit Zielejaar is dat een ‘zielereiziger’, iemand om je te spiegelen, je blik te verruimen en je vooruit te helpen. 

Op een speciaal voor mij neergezette relaxstoel kom ik bij van de rit. Langzaam adem ik uit. En ineens voel ik hoe emoties bezit van me nemen. Ik ben er, en ik ben er weer. In de rust die er is laat ik komen wat er komen wil. Het besef dat het allemaal zo anders had kunnen zijn overvalt me opnieuw. Evenals de dankbaarheid dat het is zoals het is. Het is niet vervelend wat er gebeurt, een beetje ongemakkelijk misschien, maar eigenlijk is het wel fijn. Omdat het ruimte geeft. En dan is er ineens een oud stemmetje. Het stemmetje bromt: ‘doe even normaal zeg, gedraag je, laat je niet zo gaan’. En ik voel dat ik strak word. Er is geen uitademing meer, slechts inademing.

Dan beginnen we. Gelukkig. Het thema van de dag is gelijk een uitnodiging: ‘Plaats jezelf midden in je leven’. Het is een uitnodiging om alles wat zich in je leven afspeelt mee te nemen in het moment, om niets achter te houden. Vaak zijn we geneigd om onze diepste gevoelens en gedachten thuis te laten. Om datgene wat ons werkelijk beroert onbesproken te laten. Want ons binnenste binnen vinden we lastig, het is veelal ongrijpbaar en laat zich niet controleren. Vroeger werd wel gezegd; de vuile was hang je niet buiten, je laat je van je mooiste kant zien, altijd. Maar vuile was ís er en wil niets liever dan gezien én weer schoon worden. Als je buiten speelt, word je vies en als je leeft loop je soms in de modder. Het hoort bij het leven. Licht en schaduw. En omdat we deze schaduw zo krampachtig niet willen, overvalt ze ons op onbewaakte momenten. Alsof ze wil zeggen: hallo, hier ben ik, ik hoor er ook bij! Dan raken we van slag en we noemen het een moment van zwakte. Soms lachen we er schaapachtig bij, want dat moment van zwakte staat haaks op hoe we gezien willen worden: Sterk en ‘In Control’. Altijd en in alle omstandigheden. Niets menselijks is ons vreemd. Maar hoe menselijk is het om zo te willen leven? En hoe gelukkig worden we daarvan? 

Wanneer je je binnenste binnen niet aan de buitenwereld laat zien onthoud je niet alleen de ander de gelegenheid om jou in al je kleuren te ontmoeten, ook onthoud je jezelf de mogelijkheid jouw werkelijke Zelf te ontplooien en in z'n geheel te leren kennen. Met de deur dicht gebeuren er misschien geen dingen die je niet wilt, zijn er wellicht geen momenten van 'zwakte' en heb je de illusie dat je de boel aardig in de hand hebt. Maar wanneer de deur dicht is, kan er ook minder naar jou toe komen en is het onmogelijk je werkelijk met een ander te verbinden. Daarom nodig ik je uit: hang die vuile was buiten, laat jezelf zien, in alle eerlijkheid en helemaal. 

Naast mijn bed staat een prachtige kaart. Daarop staat: grenzeloze kwetsbaarheid is onkwetsbaar. Ik begin steeds meer te ervaren dat dat werkelijk zo is!