Over vergeving

Al weken, misschien wel maanden geleden schreef ik mij in voor een lezing van Willem Glaudemans, ‘De bevrijding van vergeving’. De titel sprak me aan. Ik ging al eerder naar een lezing van Glaudemans, hij is een begenadigd verteller, toegankelijk en in staat je mee te nemen in zijn verhaal. Helaas moest ik de lezing afzeggen. Een ouderavond op school kreeg voorrang. 

Omdat het thema ‘vergeving’ niet voor niets mijn aandacht had getrokken besloot ik op zoek te gaan naar wellicht iets anders van Glaudemans over dit onderwerp en zo kwam ik terecht op zijn website. Die had ik al wel eerder bekeken, maar toen trok het woord vergeving nog niet zo mijn aandacht. Ik vond een interview met hem: ‘De kracht van vergeving’. Het interview duurt ruim een uur, maar is zeker de moeite waard van het beluisteren: www.willemglaudemans.nl/vergeving. Ik licht er kort iets uit.

De interviewster vraagt aan het begin van het gesprek wat de grootste denkfout is die wij maken over vergeving. Volgens Glaudemans is dat de gedachte dat jouw verdriet afhankelijk is van het gedrag van de ander. Want dat zou betekenen dat vergeven over de ander gaat en dat je de ander nodig hebt om te kunnen vergeven. En dat is volgens Glaudemans een misvatting. Vergeven is een innerlijk proces, zegt hij, het gaat niet over de ander. En als het niet over de ander gaat, dan kun je er dus zelf iets mee. 

Dit innerlijk proces is volgens hem heel subtiel en gaat niet over het externaliseren van al je emoties maar over naar binnen gaan. En, zegt Glaudemans, misschien kom je daar dingen tegen waar je niet zo blij mee bent, maar het geeft je wel weer de macht terug over je eigen proces. In het andere geval heb je het uitgeleverd aan de ander. Dan blijf je de slachtofferrol spelen en dan zeg je eigenlijk: hij is degene die ervoor heeft gezorgd dat ik niet meer gelukkig kan zijn. Dus heb je de verantwoordelijkheid voor jouw levensgeluk bij die persoon neergelegd die je juist als de dader beschouwt in jouw leven. Gekker kun je het niet verzinnen. En toch is dat wat we vaak doen. We zoeken bijna altijd meteen naar de schuldige. Wie heeft het gedaan...?

Ik hoorde geen nieuwe dingen, en toch ben ik weer even bij de les. En ik voel tot in mijn tenen dat iets of iemand de schuld geven écht niets oplost. Zonder overigens tekort te willen doen aan alle emoties die een bepaalde situatie kan oproepen. Want alles wat in jou is wil wel gehoord en gezien worden. Maar zodra je erin blijft hangen is er iets anders nodig. Immers wanneer je boos of verdrietig blijft heb jij daar zelf het meeste last van en bovendien tast het je gezondheid aan. Is het moeilijk, vergeven? Volgens Glaudemans niet. Het vraagt een stap, het vraagt een besluit. Het vraagt van je dat je over je eigen schaduw heen stapt en wraak, haat, slachtofferschap en oordelen loslaat. 
​
Ik sta weer op scherp ;-). Met dank aan de lezing waar ik toch niet bij kon zijn.