Over leven tot het gaatje

Ivan Wolffers zegt het heel treffend in het programma ‘De Kist’. (Zie: http://www.npo.nl/de-kist/18-01-2015/VPWON_1236095.) 

Ik citeer: 
'Ik denk ook dat het het leukst is, om je te laten verrassen uiteindelijk, door de dood. Want dat betekent dat je dus echt geleefd hebt tot het gaatje en niet van tevoren al in bed bent gaan liggen.’

‘Een man een man, een woord een woord’, daar lijkt het op bij Ivan Wolffers. Want het zijn geen loze woorden die hij spreekt, dit is werkelijk hoe hij leeft. Noodgedwongen misschien door de ziekte die hem overviel, maar hij doet het wel. Daar heeft hij voor gekozen en daar kiest hij nog elke dag opnieuw bewust voor. Hij laat zijn ziekte niet bepalen hoe hij zijn dag in deelt, hoe hij zijn leven leidt. ‘Met mij gaat het goed’, zegt hij heel overtuigd. 

Hij heeft zich bij zijn ziekte neergelegd. Hoe? Door zich op het leven te focussen. Want, zegt hij, het leven heb ik gekregen, de dood is een vanzelfsprekendheid. Echter, hoe vaak zien wij mensen dat niet precies andersom? Hoe vaak leven wij niet, alsof het leven een vanzelfsprekendheid zou zijn? Alsof de dood (of een willekeurig andere situatie) iets is wat ons op een ongelukkig en ongewenst moment overkomt en ons van het leven afhoudt?  

Het interview raakt iets in mij en het is gelijk ook duidelijk wat dat is. Ook ik wil me niet druk maken over dat wat er niet is en ik wil leren te leven met dat wat er wel is. Maar dat vind ik op dit moment moeilijk. De afgelopen maanden waren er periodes waarin ik me makkelijker kon overgeven, waarin de vreugde dat ik bestond overheerste en ik tot in mijn tenen voelde dat ik het moest doen met wat er was. En dat was goed. Nu echter, ervaar ik dat ik het steeds moeilijker vind het te doen met wat er is. Het verzet wordt groter, de tegenkrachten worden sterker en niet eerder was ik het zo enorm spuugzat en voelde ik me zo boos als nu. Onzeker voel ik me vooral ook, onzeker in mijn stramme lijf, onzeker over het feit dat ik geen baan meer heb, of ik überhaupt weer een baan zal vinden, onzeker over de duur van mijn herstel, over mijn richting, mijn betekenis, onzeker of er nog wel iemand is die op mij zit te wachten, .... tja, onzeker over veel dus. 

Soms gaat het zelfs zo ver dat ik me slachtoffer voel van de recente gebeurtenissen in mijn leven en op hele slechte dagen ga ik me daar ook naar gedragen. Dan is er even geen lol aan. Voor mij niet, maar ook voor de wereld om mij heen niet. Ik wil zo graag kiezen voor het leven, voor alles wat er is en waar ik ook zo ontzettend dankbaar voor ben EN ik vind dat op dit moment zo ontzettend moeilijk. 

In deze frustratie kan ik zacht worden van het begrip Lerend Leven, zo treffend verwoord door Ivan Wolffers. Ik dank de oneindige beweging en de liefdevolle genade die dat in zich heeft. Ja, ik ben aangekomen in een periode in mijn leven die helemaal nieuw is en waar ik soms helemaal niet wil zijn, en ja, dat is dus bij uitstek een gelegenheid lerend te leven hoe daar mee om te gaan. Dat is een kunst; levenskunst. Het gaat niet vanzelf en het vraagt een bewuste houding van de beoefenaar. En zoals dat met elke kunst gaat, je moet blijven oefenen. Want zodra je stopt met oefenen nemen je vaardigheden af. Nee, ik vind het niet makkelijk, en soms denk ik: flikker toch een eind op. Maar het is de enige weg. Omdat ik regisseur wil zijn van mijn leven, omdat ik de enige echte eigenaar ben en wil zijn. Dus pak ik mezelf vast, zachtjes. 

En dan hoop ik dat ik over heel veel jaren, als mijn dood zich werkelijk aandient, dat ik dan kan zeggen: ik heb mijn leven geleefd, elke dag opnieuw; ik heb het geleefd met alles wat er was en alles wat er niet was, ik heb het geleefd zoals ik dat zelf wilde en ik heb het geleefd tot het gaatje. Pas dan wil ik mijn kist in. 

Dank je wel, Ivan Wolffers.