Over de pijn van het afgescheiden zijn

​Gisteren zag ik vooral het positieve. Ik had haar even gezien. Ik had het fotoboekje, met daarin foto’s van ons gezin, de familie en haar vrienden aan haar kunnen geven. Vandaag heb ik vooral last van die 5 meter die tussen ons in stond. Van het contact dat er uiteindelijk niet was.
 
’s Middags had ik gebeld met ‘de huiskamer’ van het verzorgingshuis, omdat mijn moeder daar overdag verblijft. Ik vertelde dat het fotoboekje – dat ik op hun verzoek had gemaakt – klaar was en vroeg of ik het af mocht geven. Ruim zes weken heb ik mijn moeder niet gezien en ik dacht: misschien in de tuin, en dan op 1,5 meter afstand, misschien mag dat. Toen ik belde werd gelijk ‘ja’ gezegd. Ik was verbaasd hoe blij ik daarvan werd. Dus pakte ik het fotoboekje in, in gezellig vogeltjespapier, en samen met manlief reed ik naar het verzorgingshuis, een ritje van ruim een half uur.
 
Daar aangekomen zagen we haar al zitten in de tuin. Rollator voor zich. Naast het veldje met de geitjes. Achter een rood-wit lint. Links naast haar, aan het hek, hing een rood bordje met daarop: ‘Verboden te voederen’. Daar konden we toen nog wel om lachen. Maar verder viel er niet veel te lachen.
 
Want waar ik had gehoopt dichterbij te mogen komen, tot die 1,5 meter afstand, bleek het de bedoeling dat ik achter het hek aan de stoep bleef staan. Zo stonden en zaten we, op zo’n vijf meter afstand, naar elkaar te kijken. Een gesprek was niet mogelijk. Mijn moeder praat zacht en vaak ook onsamenhangend. De verzorgende die naast haar zat, probeerde wel te fungeren als ‘vertaler’, maar het was toch ongemakkelijk. Van enig echt contact was geen sprake.

Mijn moeder begreep er niet veel van. Allereerst al niet, dat we er waren. Ze voelde zich overdonderd. Of ze haar niet eerder hadden kunnen vertellen dat wij zouden komen. Ik probeerde haar, luid en duidelijk pratend, te vertellen dat ik nog maar net met de afdeling had gebeld, dat ze het niet eerder hadden kúnnen weten. Maar toen ze de vraag nog een keer stelde, heb ik maar gewoon geknikt.
 
‘Maar mag ik je dan ook niet even omhelzen’, vroeg ze. We legden uit dat dat echt niet mocht. Een tijdje later vroeg ze of ze me toch niet een kus mocht geven. En ik vroeg me af of het wel zo’n verstandig besluit was geweest om naar haar toe te gaan. Of ik het niet onnodig ingewikkelder voor haar had gemaakt.
 
Na een half uurtje zijn we weer vertrokken. Het werd toch wat ongemakkelijk daar aan dat hek. Ongemakkelijk om vooral naar elkaar te kijken en steeds te moeten zeggen: ‘ik hoor niet wat je zegt’. De zorg moest ook weer aan het werk.
 
Vanochtend keek ik naar #WNL. Daar waren #Hugo Borst en #Carin Gaemers te gast. Ouderenactivisten worden ze op de site van WNL genoemd. Carin Gaemers legde helder uit, dat de beslissing de verpleeghuizen te sluiten voor bezoek in eerste instantie goed was geweest. Voor twee weken. ‘Je moet dan tijd kopen om grip te krijgen op dit virus’, zei ze, ‘maar daarna moet je je afvragen of het middel niet erger is dan de kwaal. Op dit moment is dat bij dit middel zeker het geval’. Ze vertelde over psychische nood bij de bewoners. Maar – en dat voeg ik er zelf aan toe – misschien ook wel bij de mantelzorgers. Want het doet pijn, zo afgescheiden van elkaar te zijn.
 
Hun oproep: Laten we zoeken naar originele en creatieve oplossingen. Daar sluit ik mij van harte bij aan.