Ondergrondse naschokken

Gistermiddag zat ik op de bank wat te werken toen de huistelefoon ging. De beller meldde zich met ‘Anoniem’. Nadat ik had opgenomen bleek het mijn contactpersoon van de rechtsbijstandverzekering te zijn. Er loopt namelijk nog altijd een ‘zaak’ bij die verzekering. De zaak betreft het ongeval met de boom in relatie tot de eigenaar van de boom, Staatsbosbeheer.

Per mail had ik contact gezocht met mijn verzekering omdat ik wat vragen had. In de loop van het gesprek bemerkte ik in mijzelf ongemak en soms ook wrevel. Er werd gesproken over procedures, over manieren om de tegenpartij te bewegen alsnog tot betaling over te gaan en over voorstellen die geen navolging lijken te krijgen. Ik probeerde bij het gesprek te blijven maar mijn ongemak maakte het lastig om zuiver te blijven luisteren en zakelijk te reageren. Ineens werd me duidelijk waardoor dat kwam. 

Terug naar het begin
De kern van het telefoongesprek was de gevolgde procedure en de vraag of daarin de juiste stappen zijn gezet. Maar de zaak gaat niet over procedures. De zaak gaat over mij. Over het feit dat ik nog dagelijks geconfronteerd word met de gevolgen van dat ongeval. Dat mijn leven 180 graden is veranderd. Het gaat ook over de gevolgen daarvan voor mijn gezin, mijn relaties en mijn toekomstperspectief. Ik voelde mij niet gezien. Niet door mijn verzekering en ook niet door Staatsbosbeheer.

Nadat ik dat in het gesprek kon benoemen zakte mijn ongemak wat weg. Maar er kwam ook wat voor in de plaats. En dat zit er nu nog steeds. Een dichtknijpend gevoel in mijn keel, tranen die van binnen naar buiten willen stromen en ook verdriet en boosheid. 

Ondergrondse naschokken
In het boek ‘Verlieskunde’ lees ik vanochtend over ondergrondse naschokken. En ja, zo voelt het eigenlijk wel. In de waan van de dag lijken ingrijpende gebeurtenissen soms hun plek te hebben gevonden, lijken ze geïntegreerd in  het bestaan. In een onbewaakt ogenblik zou je zelfs kunnen denken dat alles weer ‘normaal’ is. Tot er iets gebeurt, iemand je een vraag stelt, je iets leest of ziet. Dan is het alsof de ondergrondse lagen in jezelf beginnen te schuiven en wat daaronder verborgen ligt wordt door de scheuren heen naar boven gestuwd. Het is niet tegen te houden, of misschien toch net, daar bij de keel. En daar zet het zich dan vast. Steeds wanneer me zoiets gebeurt, ben ik van slag door de hevigheid van het interne schuiven en voel ik me onthand door de kracht van de emoties.

Herken je die naschokken? Wat dan te doen? 
Gebeurt het je in nabijheid van anderen, vertel dan wat er met je gebeurt. In alle eerlijkheid. Ook als je misschien geen woorden hebt, wacht dan tot de woorden komen. En komen er alleen tranen, dan is dat het. Ben je alleen, dan zou je iemand kunnen bellen. En is er niemand te bellen, zoek dan voor jezelf een manier om uiting te geven aan je gevoelens, want het belangrijkste is dat die blijven bewegen en dat ze door jou gezien worden. Pak een pen en papier en schrijf op wat in je opkomt. Zonder censuur, schrijf. En is dat niet je manier, trek dan je wandelschoenen aan en ga naar buiten. Loop, probeer niet na te denken, je aandacht bij je adem. 
​
En ik? 
Ik ga zo de tuin in. Beetje wieden, knippen, onkruid trekken en volgen wat er in me gebeurt. Door in de buitenwereld werk te doen en mijn aandacht daarbij te hebben valt in de binnenwereld soms iets op z’n plek.