Niemand zit te wachten op belegen types

Een vriendin maakte me attent op een artikel in de volkskrant. ‘Niemand zit te wachten op belegen types.....’, stond er boven. Het artikel memoreert de oudere werknemer, de man of vrouw van boven de 45. Belegen zijn ze. Belegen denk ik verbaasd? Ik? Belegen?

Ik citeer twee zinnen uit het artikel. 
1.  ‘Wilt u als oudere werknemer de concurrentie aankunnen met de jeugd, dan zult u in uw financiële planning rekening moeten houden met een forse teruggang in inkomen.’ 
2. ‘Maar 45-plussers hebben nog een ander mentaliteitsprobleem: ze benadrukken te weinig wat ze op jongeren voor hebben. Ervaring bijvoorbeeld. Ervaring is heel wat waard.’

Ik trek mijn wenkbrauwen op. Hoezo concurrentie aankunnen met de jeugd? In leeftijd kun je toch niet concurreren? Met opleiding wel, ervaring, competenties, zeker, maar leeftijd? Als werkgever zou ik willen zoeken naar de beste kandidaat, ongeacht leeftijd. Er is vraag en er is aanbod, en daar waar vraag en aanbod elkaar zo dicht mogelijk naderen, daar zit de match, dat is de beste kandidaat. Dat gaat niet over leeftijd, toch? Of ben ik naïef? Omdat ik 45-plus ben?
En dan is er nog de tegenstrijdigheid in bovenstaande twee zinnen. De 45-plusser moet fors inleveren op inkomen en tegelijk is zijn of haar ervaring heel wat waard. Hoe vertaalt die waarde zich dan wanneer deze niet in het salaris zit verdisconteerd? 

Ik zie ineens de volgende situatie voor me.
Een vacature, 100 sollicitanten, 100 brieven, een selectiecommissie. De geïnteresseerden zijn uitgenodigd een brief te schrijven met daarin uitgebreide motivatie en ervaring, opleiding, competenties. Verder niets. Geen geslacht, geen leeftijd, geen nationaliteit, alleen de voor de functie van belang zijnde feiten. Uit de 100 brieven worden zes kandidaten gekozen. Deze zes kandidaten worden uitgenodigd zichzelf te presenteren. Ik zie een ruimte voor me met daarin stoelen voor de selectiecommissie. In dezelfde ruimte staat een kansel. De stoelen zijn omgedraaid, zodat ze de kansel niet zien. Achter de kansel staat de eerste kandidaat. Vanaf die plek mag de kandidaat de motivatiebrief geheel op eigen wijze toelichten. De selectiecommissie mag vervolgens vragen stellen, de kandidaat antwoordt. 

Op deze wijze word je als werkgever niet afgeleid door zaken die niet ter zake doen, zaken die je af kunnen leiden van datgene waar het om gaat. Je kunt zelfs je ogen sluiten om zo werkelijk te luisteren naar de persoon die aan het woord is. Je hoort klank, energie, enthousiasme, stel je eens voor wat je allemaal zou kunnen horen wanneer je niet zou worden afgeleid door wat je ziet. Wanneer je overtuigd bent van de match, druk je op een knop. De stoel draait zich om. Dan blijkt de levendige en enthousiaste verteller met goede motivatie ineens een grijze duif te zijn. Verandert er dan iets? Het aanbod sluit nauw aan bij de vraag. Waar laat je je door (af)leiden? 

Na het lezen van het artikel besluit ik dat ik niet belegen ben. Sterker nog, ik heb nog steeds het gevoel dat het moet beginnen. Ieder mens wil ten diepste van betekenis zijn voor de ander. Hij wil dienstbaar zijn, uitgeven. En na 1,5 jaar van ziekte en herstel verlang ik daar ook echt weer naar. Ik heb de afgelopen jaren zoveel mogen leren, op zoveel verschillende terreinen. Het kan toch niet zo zijn dat ik daarvan op professioneel gebied niets meer uit kan geven? Dat zou toch ontzettend jammer zijn? Nee hoor, heel voorzichtig treed ik weer naar buiten, laat ik mijn gezicht weer zien: Hier ben ik, en ik heb er zin in!