Nee, stervensbegeleiding gaat niet over de dood

Stervensbegeleiding gaat over het leven

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Over het algemeen denken we pas na over onze sterfelijkheid, wanneer de dood op onze eigen voordeur klopt. Of op de deur van een geliefde. Met die klop laat de dood ons weten dat hij in de buurt is en niet langer ver weg, achter de horizon. We kunnen hem haast aankijken, voelen. Alleen nog die deur er tussen. De dood zo dichtbij te weten kan ons beklemmen, vasthouden of angstig maken en nog voordat die deur echt open gaat, beïnvloedt hij zo ons hele leven, elke dag, elke nacht en elke gedachte.
 
Precies daarom gaat stervensbegeleiding voor mij over het leven. Over de vraag: ‘Hoe voeg je leven toe aan je dagen, wanneer je weet dat je gaat sterven?’ Want ik geloof dat je daarin een keuze hebt, elke dag opnieuw. Het gaat over de vraag: ‘Omvat de dood jouw leven, of omvat jouw leven de dood?’
 
De zorg die ik kan bieden is niet medisch. Mijn stervensbegeleiding betreft mentale, spirituele en emotionele zorg. Het is zorg die rust kan brengen, angst kan verminderen of je vertrouwen kan verstevigen. Niet altijd is het mogelijk om al je zorgen, je angsten of je verlangens te bespreken met je naasten. Niet altijd voel je de ruimte aan hen jouw vragen stellen. Misschien heb je het gevoel dat je de ander daarmee belast. Of misschien vindt de ander het moeilijk of pijnlijk om echt naar jou te luisteren. Als professional heb ik net iets meer afstand, terwijl op hetzelfde moment al mijn zorg en aandacht voor jou is.
 
Tegen mijn cliënten zeg ik altijd: ‘Niets is voor mij onbespreekbaar, niets is raar of een taboe. Alles mag gezegd worden.’
 
Nog even over het contact met geliefden. Want het is zo belangrijk dat je de verbinding met je geliefden kunt blijven voelen. Het is zo waardevol elkaar vast te blijven houden, zo lang als dat kan. Tegelijk heeft iedereen zijn of haar eigen proces, inclusief emoties, gevoelens of angsten. Dan kan het zomaar gebeuren dat je elkaar ergens onderweg kwijt raakt. En dat is niet nodig.
 
Het is onderzocht dat wanneer een stervensproces op een ‘goede’ manier verloopt - voor de stervende zelf, maar ook voor de mensen daar direct omheen - dat dat ondersteunend is in het rouwproces na het overlijden. Het is zoals een moeder tegen mij zei, na het overlijden van haar zoon: ‘Nu weet ik dat ik alles heb gegeven, alles heb gedaan, ik ben zelfs door mijn zware, mijn zwarte momenten gegaan om bij hem te zijn. Daar heb ik niks laten liggen. En dat geeft mij nu troost.’
 
Misschien vraag je je af hoe dat er dan uit ziet, stervensbegeleiding, wat ik concreet zou kunnen bieden?
 
Ik luister en ben nabij, ik breng rust, denk mee, ontzorg en organiseer. Ik schroom niet om vragen te stellen. Misschien soms confronterende vragen, maar altijd met de intentie om ruimte te maken. Ruimte in de ander of ruimte in een situatie.
 
Er was een jongeman die kort na het overlijden van zijn moeder tegen mij zei: ‘Wanneer jij was geweest, dan was er weer even rust in huis, dan konden we weer even samen verder. Je was echt een bliksemafleider.’
​
Dat dus. Dat kan ik zijn. Maar vraag vooral wat je nodig hebt.
 
Eva
[email protected]
(06) 348 73 111