Vrouw & Rouw

Mogen wij nog Mens zijn

16/6/2014

(23.40 uur)

Hoe kunnen wij
in onze vluchtige maatschappij
de ander werkelijk zien,
als we al voorbij gaan
aan ons Zelf.

Hoe kun jij
in deze maatschappij
je Zelf laten zien
als de maatschappij wacht
op meer van hetzelfde.

Hoe neem jij ruimte in
als je voelt
dat er geen ruimte is.
Waarom telt slechts het resultaat,
zien we niet de schoonheid
van de weg.
Ieders weg.

Onze maatschappij bouwt huizen
als kastelen,
maar breekt mensen af
tot op de bodem.
Zij die niet mee kunnen,
of niet passen
in een hokje
wijzen we een
zijspoor,
of geven we een
pil,
om te onderdrukken
dat wat lastig is,
en waar.

Waarom mag niet iedereen
de Mens Zijn
die hij is,
of zijn wij vergeten
dat Mens Zijn
menselijk is?

0 Reacties

Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.

Laat een antwoord achter.

Korte verhalen

Zoekend naar mezelf schrijf ik al mijn hele leven. Het schrijven helpt me te komen tot de essentie. Van mij, mijn gedoe, mijn vreugde en verdriet, kortom van mijn leven. Schrijven brengt helderheid in de mist. Het brengt me naar gebieden waar de zon schijnt. Al is het maar voor even.

Jarenlang hield ik mijn schrijfsels voor mijzelf. Tot ik me realiseerde dat ik niet alleen ben en hier niet voor mijzelf ben. Ik ben onderdeel van het geheel. Niets is alleen van mij en ervaringen zijn gezamenlijk. Door deze te delen kunnen we elkaar bijstaan, bemoedigen en elkaar misschien zelfs inzichten geven. Sinds augustus 2013 hield ik daarom een blog bij.

Nadat ik startte met Vrouw&Rouw en mijn werk als rouwbegeleider stopte ik met dit blog en schreef ik vooral over ervaringen met cliënten. Dat doe ik overigens alleen met hun medeweten en nadrukkelijke toestemming.

Eva

RSS-feed