Loslaten én de moed erin houden

Als ik de ruimte binnenloop, zie ik haar gelijk staan. Ze staat tussen twee dames in, die met haar in gesprek zijn. Ze staat in de haar nu zo kenmerkende houding, ietwat star en voorover gebogen. Ze houdt zich vast aan een kleurige rollator. Met een vertraagde beweging kijkt ze op en als ze me ziet glimlacht ze blij. Ik geef haar een kus.
 
Het Parkinson café. Elke maand organiseren ze een bijeenkomst. Dit is de eerste keer dat ik even kom kijken. Voor mijn moeder is het een uitje. Even een andere omgeving, even haar zinnen verzetten en aandacht voor en van mensen die maar al te goed weten wat het is om deze ziekte door je lijf te voelen gaan.
 
Voor ik naar het café liep, was ik al bij mijn moeder in huis. Om wat schone kleren te brengen, het bed te verschonen en een was aan te zetten. Ook hing ik een krans aan de voordeur en zette ik de rode kerststerren die ik voor haar haalde in haar koperen bak. Met het mos dat ik meenam uit eigen tuin maak ik het af. Als ik de koperen bak op de tafel in de woonkamer zet. zie ik de medicijnen van 15:00 uur liggen. Het is 14:30 uur. Ze is ze vast vergeten. Ik laat het zakje met de medicijnen in mijn broekzak glijden en vul een afsluitbaar bekertje met water. Dan trek ik mijn jas aan en loop naar het hoofdgebouw waar het Parkinson café wordt georganiseerd.

We zijn samen aan een tafeltje gaan zitten. Ik zeg haar dat ik haar medicijnen bij me heb. Ze is verbaasd, want de zorg had gezegd dat de medicijnen op tafel lagen en dat ze daar niets aan hoefde te doen. Maar je moet ze toch om 15:00 uur innemen, zeg ik? Ook als je niet thuis bent? Ze kijkt me wat verdwaasd aan. Ja, dat moet ik dan misschien toch maar doen, zegt ze. Ik maak het zakje voor haar open en geef haar het bekertje water. De medicijnen glijden naar binnen.
 
Ik kijk om me heen. Een keurig opgemaakte dame bij wie een arm onophoudelijk schudt zit rechts van ons. Een man in een zeer gebogen en ongemakkelijk ogende houding zit tegenover ons. Mijn moeder vertelt dat hij kort daarvoor een aanval kreeg waarbij hij stond te zwaaien op z’n benen, terwijl zijn armen ook heen en weer zwaaiden. De vrouw van de man moest hem een flinke duw geven waardoor hij op een stoel en als het ware ook uit de aanval viel. Dan is er nog de dame wiens onderkaak onophoudelijk heen en weer gaat. Ik wil het niet, maar kijk er toch naar. Ongemak.
 
De dame die de kleurige rollator aan de man of vrouw wil brengen doet haar verhaal. Dit is niet zomaar een rollator, je kunt er ook een rolstoel van maken. En ze demonstreert met verve hoe dat moet. De dame met de bewegende kaak maakt er een filmpje van.
 
Mijn moeder wil even met iemand gaan praten die ze al een tijdje niet heeft gezien en staat op van haar stoel. Bijna tegelijkertijd loopt er een man naar mij toe. In eerste instantie kan ik niet goed zien of hij ook ziek is, maar als hij me aanspreekt, kan ik het wel horen. Hij vraagt of ik de dochter ben van. Wanneer ik dat bevestig gaat hij naast me zitten en stelt zich voor.  Hij vertelt me dat hij vroeger met mijn vader heeft samengewerkt. Ik kom niet vaak meer mensen tegen die mijn vader hebben gekend, dus het verheugt me zeer dat dat nu wel gebeurt. Ze hebben samen bij de ME gezeten, vertelt de man mij. En ook dat mijn vader zo …., hij zoekt naar het juiste woord. Fanatiek zeg ik. Ja, dat hij zo fanatiek was. Ik lach, wat fijn is dit! Hij vertelt dat ze op een gegeven moment een wedstrijdje deden wie de meeste personen in z’n VW Kever kreeg. Volgens hem zaten er bij mijn vader 14 mensen in. Ik lach nog meer.
 
Dan hebben we het over zijn ziekte. Dat dat niet gemakkelijk is. Hij vertelt dat hij steeds weer iets moet loslaten. Van zichzelf, in zijn zelfredzaamheid, zijn mogelijkheden en ook in contact. Gelukkig kan en mag hij nog wel autorijden, alhoewel hij op sommige dagen zelf moet beslissen dat dat niet gaat. Vandaag ging het wel. Hij vertelt dat hij volgend jaar met z’n vrouw zal verhuizen naar een appartement. Het traplopen lukt niet meer. Het klinkt als een voorwaartse stap en zo houdt hij de moed erin.
 
Als mijn moeder terug komt staat hij op en we nemen afscheid. Mijn moeder is moe. Ik pak haar jas, het is tijd om te gaan. Nog eenmaal kijk ik rond en zie stuk voor stuk moedige mensen. Mensen die op de één of andere manier samen moeten leven met deze ziekte, mensen die zichzelf, óf hun partner steeds een beetje meer verliezen.  Maar deze middag is het niet de Parkinson die het hoogste woord heeft, Deze middag zijn ze het zelf.

​Vertraagd verlaten we het café.