Levenspijn

Leven doet pijn. Ik voel het in al m’n vezels. Hoezo, zul je misschien denken, je kwam er toch goed van af met die boom? Dat is ook zo, maar er zijn soms dingen in je leven die moeilijk met elkaar te verenigen zijn. Die zo tegenstrijdig zijn dat het van binnen pijn doet.

Ik ben ziek en wil herstellen. Dat wil ik opdat ik verder kan met mijn leven zoals ik dat voor ogen heb. Ik wil herstellen omdat ik verlangens heb die ik graag wil verwezenlijken. En omdat ik zielsveel houd van de mensen om mij heen en met hen vreugde, plezier,  kortom  het leven wil delen en vieren.

Nou, zul je denken, dat is toch best goed te overzien? Is ook zo. En ach, dat ik mijn baan recent ben kwijtgeraakt als gevolg van faillissement van mijn werkgever is heel pijnlijk en verdrietig, maar niet onoverkomelijk. Want, zegt het gezegde, waar een deur dicht gaat, gaat ergens anders een deur  open. En daar wil ik op vertrouwen. 

Maar dan komt de levenspijn. Want dat is niet altijd zo. Echt niet.

Er zijn mensen die te horen krijgen dat ze ongeneeslijk ziek zijn. Dat gebeurt elk moment van de dag. Nu misschien, nu jij dit leest. Ik ken zo iemand. Iemand die mij heel dierbaar is. ‘We kunnen niets meer voor u doen, mevrouw’, vertelde haar arts haar. En daar sta je dan. Dan is er geen deur meer die open gaat. Dan gaan er alleen maar deuren dicht. En niet zo zachtjes ook. Weg toekomstperspectief, weg verlangens. Wat overblijft is ongeloof en pijn. Heel veel pijn.

Voor mij is de pijn slechts de gedachte dat we niet samen oud zullen worden. Dat we niet met grijze haren een wijntje zullen drinken en tegen elkaar zullen zeggen: weet je nog, oudje ....  Voor haar en haar gezin is de pijn zoveel malen groter, onmenselijk haast en op dit moment ook niet te overzien.

DAT is levenspijn. Je bent gelukkig, je viert je leven, je doet de dingen waar je blij van wordt en je denkt dat het altijd zo zal blijven. En dan grijpt het leven in. In mijn geval met De Boom. Ik werd gestopt, maar mag weer verder. Anderen hebben minder geluk, het einde komt in zicht. Je krijgt je niet meer de kans je dromen na te jagen, je kinderen op te zien groeien, met je partner oud te worden. Ik heb er geen woorden voor. Er zijn geen woorden voor. Iemand zei tegen me: ‘dat is het leven’. Ja, dat is zo, maar zo lust ik er nog wel een paar, dat is te makkelijk. 

Hoe ga je hier mee om?  Hoe ga ik hier mee om? Gisteravond, toen ik dit aan het schrijven was, kwam ik er niet uit. Nu, vanochtend open ik mijn mailbox en vind daarin een filmpje: There is only now. En ik dacht: dat is het enige antwoord. Wanneer het leven te groot voor je wordt, te veel, te pijnlijk, wanneer de levenspijn je de adem beneemt, dan kun je alleen maar zijn in het nu. In dit moment en daar heb je je handen vol aan. Feitelijk is er ook geen ander moment. Alles waarover je denkt, overal waar je gedachten naar toe schieten, het is niet de realiteit. Het zijn angsten, vermoedens, verwachtingen, maar het is niet reëel. Dit, nu, vandaag, dit ene moment waarin je pijn, verdriet, of misschien vreugde voelt, dat is al meer dan genoeg. Hier nu zijn maakt dat je echt kunt luisteren naar jezelf, kunt luisteren naar de ander. Waarachtig luisteren. Naar wat er nu gehoord wil worden, naar wat nu waar is. Om daar vervolgens nu iets mee te doen.