Leid ik mijn leven, of leidt het leven mij

03.17 uur
Voor de tweede keer vannacht word ik wakker. Hoe laat het de eerste keer was, dat weet ik niet, ik keek niet op de klok. Wel had ik het gevoel dat ik al ontzettend lang had geslapen en daarom valt dit tijdstip me nu tegen. Die eerste keer was ik doorweekt van het zweet. Ik ging uit bed en verving de handdoek waar ik op lag door een andere, mijn kussen draaide ik om en ook het dekbed. Ik had niet de energie om een ander shirt aan te trekken. Ik kroop weer in bed en viel in slaap.
Nu blijf ik stilletjes liggen, hopend dat de slaap weer zal komen. De pijn is niet zo heel erg. Het is meer het totale ongemak van op mijn rug moeten liggen. Ik verlang er zo naar weer op mijn zij te kunnen rollen en heerlijk in elkaar te kruipen. Natuurlijk heb ik dat ook al wel geprobeerd, maar dat gaat nog niet. Ik probeer niet te veel te denken. 

03.47
De slaap wil niet komen. Ik denk toch. Ik ga rechtop zitten, klik het licht aan en pak mijn pen. Mijn gedachten zijn bij de onbevangenheid van de jeugd, haar enthousiasme en de vanzelfsprekendheid en onbevangenheid waarmee ze leeft. Waarom moet ik daar aan denken? Ik zag deze week een stukje van de serie ‘Silent witness’. Ik had deze aflevering al eerder gezien, maar toch bleef ik even kijken. Het ging over jonge meisjes van een jaar of 14, 15 die in handen vallen van loverboys. De vorige keer al, vond ik het moeilijk om de aflevering te zien, nu heb ik hem niet afgekeken. Beelden spoken door mijn hoofd. Wat doen mensen elkaar aan in het leven, welke waarheden zetten zich vast in hun hoofden, zonder bij de ander te checken of deze waarheid juist is. De naïviteit van deze meisjes wordt door de loverboys uitgelegd als zedeloosheid. Ze hebben geen richting en zijn daarom niets waard, zeggen de jongens. Dus verleiden ze de meisjes, misbruiken ze, sluiten ze vervolgens op om ze voor geld aan te bieden aan oudere mannen. Waarom laten de beelden me niet los? Is het de maagdelijkheid van de jeugd, die letterlijk en figuurlijk wordt geschonden? Is het de weerloosheid van de meisjes, hun onbevangenheid die niet ziet wat er werkelijk gebeurt?

In de loop van ons leven raken we allemaal onze maagdelijkheid kwijt. Is het niet letterlijk, dan wel figuurlijk. Het leven neemt ons zo nu en dan te grazen, of, we laten ons te grazen nemen. Veelal uit onwetendheid, onnadenkendheid, naïviteit. Door schade en schande worden we wijs. Voel ik mij nu door het leven te grazen genomen, vraag ik mezelf af? Is dat het? De Boom die viel?  Het gebeurde, hij overviel me. Ik was volledig machteloos. Bij veel gebeurtenissen in je leven heb je een actieve rol. Jij bent het die bepaalt hoe je naar iets kijkt, hoe je handelt en welke stappen je wel of niet zet. Achteraf kun je dan zeggen, dat of dat had ik beter niet gedaan, of wel, of anders. En daarvan kun je iets leren. Bij De Boom is daar – zo ver ik het nu kan zien - geen sprake van. Hij kwam op mijn pad, letterlijk, maar mijn rol was niet actief. Ik had geen keuze. Voor ik weg kon lag ik al. Wat valt er te leren? 

Misschien vind ik dat het moeilijkst. Dat het me is gebeurd. Dat het leven me opnieuw heeft uitgeschakeld. Dat er niets was wat ik had kunnen doen of laten om het te voorkomen. Behalve niet gaan wandelen op dat ene moment op die ene plek. Het is mijn natuur om de dingen die mij gebeuren positief te bekijken omdat ik niet kan en wil geloven dat de dingen zomaar gebeuren, ik zoek naar het goede erin. Maar waar moet ik nu beginnen met zoeken? Wat valt hiervan te leren? Ik kom er niet uit. Ik voel iets opstandigs in me. Een klotestreek vind ik het. Iets anders kan ik er nu nog niet van maken. 

En natuurlijk is het nu aan mij hoe ik hiermee omga. Laat ik wrok mijn dagen kleuren? Wordt lethargie mijn bondgenoot? Laat ik de omstandigheden leidend zijn? Of klim ik weer op de bok en neem ik de teugels opnieuw in handen, ongeacht hoe beurs en gebroken ik ben? Immers, ik hoef niet gelijk heel hard vooruit. Als ik maar blijf zitten, op de bok, als ik die teugels maar weer zelf vasthoud. Dan mag ik wachten. Want het leven komt naar mij toe, hoe dan ook. Ik voel hoe belangrijk het nu is dat ik verbinding houd met mijzelf. Om van daaruit verbinding te maken met het leven. Hier ben ik. 

04.25
Ik probeer nog even te slapen.