Klein duimpje en de zevenmijlslaarzen

Deze week hebben verschillende mensen mij vooruit geholpen. Op het  moment zelf voelde dat niet steeds zo, maar ik wist dat het goed was en kon me overgeven.

Zo was er de vriendin die mij terughaalde naar de realiteit door te zeggen dat mijn verlangens waar zijn, maar niet realistisch op dit moment. Ze ving me met mijn eigen woorden:  ‘dicht bij mij’. En ik zag dat ik als Klein Duimpje met zevenmijlslaarzen hele grote stappen wilde zetten, over alles wat er nu is heen.  Het  was confronterend vast te moeten stellen dat ze gelijk had, maar dat had ze. Dus trok ik de zevenmijlslaarzen uit en ging staan waar ik ben. Dicht bij mij.

Hetzelfde gesprek bracht mij ook terug naar een wandeling die ik afgelopen weekend maakte. Tijdens de wandeling betrapte ik mijzelf op ‘zware’ gedachten. Gedachten die ik ken uit de postnatale depressie die mij overviel na het sterven van mijn vader en de geboorte van dochterlief.  Niet fijn, niet makkelijk, maar opnieuw ....., de realiteit. Ik dacht aan mijn blog van 18 november waarin ik schreef: Ik ben niet alleen (ik mag hulp vragen). Dus stuurde ik de psycholoog met wie ik eerder een intakegesprek had een mail. Dat ik toch een afspraak wilde maken. A.s. maandag kan ik bij hem terecht. Moeilijk en spannend vind ik het. Maar ook goed. Ik hoef het niet alleen te doen.

En dan was er nog de fysiotherapeut. Binnen de fysiogroep werd ik vorige week doorgeschoven naar de manueel therapeut omdat er pijnklachten zijn die maar niet willen verdwijnen. Donderdagochtend kwam hij met de conclusie en een behandelplan. Conclusie: het op dit moment voortzetten van de huidige behandeling die gericht is op kracht en conditie is niet zinvol, er moet eerst iets anders gebeuren. Dus ga ik de komende weken met hem aan de slag. Het voelde op dat moment even als terug naar af, maar eigenlijk is ook dit een nieuw begin. 

Al met al heb ik veel gehuild, deze week. Ik heb het donker en weer licht zien worden en soms voelde het alsof ik me in een smalle tunnel  bevond waarin ik me niet kon bewegen. Niet vooruit en niet achteruit. En dan ben ik heel dankbaar met de mensen om mij heen die open en eerlijk durven zijn. Ze  helpen mij; als het ware geven ze me een zetje, waardoor ik een klein stukje verder schuif in die krappe tunnel. Stap voor stap. En die zevenmijlslaarzen..., die passen ook helemaal niet. Om over het model maar helemaal te zwijgen ;-)