Intens geluk

Ken je het gevoel van intens gelukkig zijn? Intens gelukkig dat je leeft? Het is het gevoel dat iets in je doet samenknijpen, dat je keel dichtzet. Het is het gevoel waarbij je vergeet te ademen en waarbij tranen als vanzelf langzaam naar buiten stromen. Even zet het gevoel je vast, even is er spanning, dan, als vanzelf laat je los. En besef je: Ik leef! 

Dit gevoel besluipt mij tegenwoordig met enige regelmaat. Op de meest bijzondere  momenten. Vorige week vrijdagavond nog, toen ik met man en vrienden in de grote tent van het Meerpaalfeest stond te luisteren naar de Bekende Polderband, Chimney Fire. Te midden van al die mensen voelde ik ineens hoe de tranen me over de wangen stroomden. Wat gebeurt me, was de eerste gedachte die mee omhoog kwam. Ik wist het antwoord direct. Het is het oergevoel dat ik leef. Het gevoel van dankbaarheid dat ik daar mocht staan, tussen al die feestende mensen, dat ik mocht luisteren naar muziek, dat ik de muziek door me heen kon voelen gaan. Het besef vooral dat ik daar KON staan.   

En afgelopen dinsdag, toen ik met dochterlief naar de film ‘A fault in our stars’ ging, gebeurde het me opnieuw. Samen zitten in de bioscoopzaal, dicht tegen elkaar aan. Sanne die regelmatig naar me kijkt om te zien hoe het gaat, die in de gaten houdt hoe het met mijn knie gaat (wordt ie al warm of niet), die ook kijkt of ik al huil (dat was wel de voorspelling namelijk). Ultiem geluk!   

En zelfs vanochtend overkwam het me. Ik was bij de fysiotherapeut geweest en stapte na een half uurtje ‘fysiek werk’ weer in de auto. Geen bijzonder moment, zou je denken. Of toch? Het feit dat ik weer zelf naar de fysiotherapeut kan rijden en zij niet bij mij aan huis hoeft te komen. Het feit dat ik weer mobiel ben, vrij kan bewegen. Het feit dat de zon schijnt. Er zijn zoveel momenten die geluk kunnen geven! Als je er maar oog voor hebt. Als je het maar toe laat.   

En soms moet je even iets verder kijken. Zoals zojuist. Tjerk is in de tuin aan het werk. Niet zijn favoriete werk, maar er is veel achterstallig onderhoud en het moet gewoon gebeuren. Zo graag zou ik hem helpen. Of liever nog, zo graag zou ik het zelf doen. Maar het gaat niet. Ik heb een ‘slechte’ dag. Mijn lichaam is moe en geeft aan dat het rust nodig heeft. Wat kan ik anders doen dan daar naar te luisteren. Dan is het zoeken naar het goede. Gelukkig kan ik dat snel vinden. Want ik heb nu tijd om dit te schrijven en de geluksmomenten opnieuw door me heen te laten gaan.