In liefdevolle herinnering

22 mei 2019 - 22 mei 2021

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Het is al weer twee jaar geleden en nog altijd niet te bevatten. 'Hoe is het om je vriendin te verliezen', vroeg de uitvaartverzorger die dag. Je had nog maar net je laatste adem uitgeblazen en ik had geen antwoord. Dat antwoord kwam met de tijd. En komt nog steeds.

Ik neem je mee in zo maar een voorbeeld.

Onlangs had ik een Zoom ontmoeting. De organisator opende met de metafoor van de mayonaisepot en twee koppen koffie. Ken je het? In het kort is het een verhaal dat uitnodigt naar je leven te kijken en dat inzicht kan geven in de vraag of je je tijd en energie geeft aan die dingen of mensen die werkelijk van belang zijn voor jou.
 
Aan de deelnemers werd gevraagd of zij zich wilden voorstellen aan de hand van die metafoor. Toen ik aan de beurt was, werd ik me al pratend bewust van de golfbal die jij voor mij was - en misschien nog wel steeds bent. Ik zag mijn mayonaisepot voor me, een pot met verschillende golfballen, kiezels, zand en koffie. Maar ik zag ook heel helder, dat daartussen gaten zijn gevallen. Omdat er golfballen zijn verdwenen. Omdat er mensen zijn verdwenen. En ik hoorde mijzelf zeggen dat wanneer een golfbal 'verdwijnt', die lege plek door niets of niemand kan worden opgevuld.
 
Het raakte me dat ik dat zo haarscherp en beeldend voor me zag. Het ontroerde me ook, dat ik het missen van jou in mijn leven ineens weer zo pijnlijk voelde. ‘Hoe is het om je vriendin te verliezen?’ Nou, zo dus. Het leven gaat door, de zon komt op, seizoenen komen en gaan, ik geniet en soms ook niet, ik werk, ik ontmoet en mijn mayonaisepot bevat golfballen, kiezels, zand en koffie. Maar de plek van de golfbal die jij voor mij was, is en blijft leeg. Het is een gat in mijn mayonaisepot en dat gat herinnert mij aan jou, aan wie je was en dat je veel hebt achtergelaten: vele herinneringen en bijzondere momenten om te koesteren en dankbaar voor te zijn. Maar dus ook dat gat. En daar kan ik soms zo maar ineens invallen.