In je eigen bootje

Afgelopen zondagavond zat ik in de auto met een jonge man. Ik zou hem bij het station afzetten. We spraken over de ontmoeting die we die middag hadden gehad en over wat ons zo bezig hield. Hij vroeg me naar mijn werkzaamheden voor Vrouw&Rouw en wilde graag weten of ik niet de problemen van mijn cliënten mee naar huis nam. Het gebeurde hem namelijk regelmatig dat vrienden of vriendinnen hem vertelden waar ze mee zaten, maar hij kon dat dan moeilijk loslaten, het kon hem belasten.

Ik vertelde hem over een ander gesprek dat ik een aantal maanden geleden had. Die man stelde mij dezelfde vraag en voegde daaraan toe: ‘je zult wel eerst een muurtje om jezelf heen moeten bouwen, voor je in gesprek gaat’. Ik antwoordde toen dat ik zo niet zou kunnen werken. Als ik in gesprek ga met een cliënt wil ik er voor 100% zijn. De ander krijgt mij als het ware ‘helemaal’. Zou ik eerst een muurtje bouwen dan zou ik mijzelf afschermen voor belangrijke informatie of signalen, al dan niet bewust gegeven, ik zou mijzelf afschermen voor een contact van hart tot hart. 
Om zo mijn werk te kunnen doen is het wel belangrijk mijzelf goed voor te bereiden en als het ware heel bewust de ruimte van de ander in te stappen. Om daar, na het gesprek, ook weer heel bewust uit te stappen. Daarbij is het van belang dat ik helder heb wat van mij is en wat van de ander.

Deze jonge man snapte dat heel goed, dat van het 100% aanwezig willen zijn in een gesprek. Hij snapte ook heel goed hoe belangrijk het is te weten wat van jou is en wat van de ander. Toch vond hij het moeilijk. Ik vertelde hem toen over een beeld dat ik vorige week zelf ineens zag. Het beeld kwam naar mij toe omdat ik worstelde met de zorg voor mijn moeder. Mijn moeder viel begin januari, brak haar heup, moest worden geopereerd en verblijft nu voor een aantal weken in een revalidatiecentrum. Dat vraagt zorg, dat vraagt aandacht en dat vraagt tijd. Hoe zorg je er dan voor dat je doet wat gedaan moet worden zonder dat je jezelf vergeet? Hoe zorg je er dan voor dat je helder houdt wat van de ander is en wat van jou? Waar jouw verantwoordelijkheid begint en ook eindigt? Dat ging bij mij niet vanzelf. Tot ik stilstond bij een leerthema waar ik mijzelf heb ingezet. 

Dat leerthema heet: ‘ontspannen navigeren’. Ineens zag ik mijzelf als een bootje. Een bootje dat koers heeft gezet vanuit verlangen. Dat heel goed weet waar het naar toe wil en al lerende die tocht voortzet. Mijn verlangen was ontspannen te navigeren, maar de werkelijkheid is natuurlijk weerbarstig. Daarom is het ook een leerthema 😊. In dat beeld van ontspannen navigeren komt er ineens een ander bootje naast mij varen: mijn moeder. Haar bootje heeft averij opgelopen en ze laat weten dat ze hulp nodig heeft. Mijn eerste reactie is dan om helemaal naar haar toe te bewegen. Maar wanneer ik dat doe, dan dreigt het gevaar van een botsing; hel ik teveel naar haar bootje over, dan kapseis ik. En tot slot, wanneer ik al mijn proviand aan dat andere bootje geef, dan heb ik geen energie meer over om zelf vooruit te komen. 

Ik vond het een mooi en helder beeld en ik was blij dat ik dit helpende inzicht nu mocht delen met deze jonge man. Ik vertelde hem verder hoe in dat beeld iedereen in zijn of haar eigen bootje zit. We varen over de woelige baren van ons leven, stippelen onze eigen koers uit en doen ons best om koers te houden. Natuurlijk kunnen we naar elkaar toe bewegen, de ander voor even op sleeptouw nemen of helpen zijn of haar koers te bepalen, maar niet te lang en niet te veel, omdat we dan onszelf en onze eigen koers kwijt kunnen raken. 
​
Laten we onszelf én de ander de eigen koers gúnnen. Laten we onszelf én de ander de ruimte geven verantwoordelijkheid te nemen. Ieder voor zich mag bepalen wanneer welk zeil te gebruiken. Ieder voor zich mag bepalen wanneer overstag te gaan of ergens aan te leggen. We houden elkaar vast én laten elkaar los. Uit liefde. Zo leren we allen aan het leven én van onze eigen beslissingen. 
We zijn er. Ik zet de auto op het Kiss & Ride stukje en we nemen afscheid. Dag, tot snel, het ga je goed. Ik kijk hem na. Dit soort ontmoetingen, zomaar, onverwacht. Zo kostbaar! Met een grote glimlach om mijn mond rijd ik naar huis.