In liefdevolle herinnering

​De hele week voelt het alsof er iets staat te gebeuren.

Maar het is al gebeurd.
​
Vorig jaar, 22 mei 2019 in de vroege ochtend verliet jij je zieke lichaam.

Hoe is het om je vriendin te verliezen, werd mij diezelfde ochtend gevraagd. Ik had nog geen idee. Veel schreef ik erover, het afgelopen jaar. Maar voor de diepte in de werkelijkheid kan ik nog steeds moeilijk woorden vinden.
 
De afgelopen dagen las ik mijn aantekeningen van vorig jaar terug. Over ons laatste echte gesprek en jouw laatste dagen en uren. Over hoe ik bij je waakte in je – naar later bleek – laatste uren hier op aarde. Ik zie en voel mijzelf in gedachten zo weer naast je zitten. Machteloos. Stille eerbied en deemoedigheid. Kijkend naar hoe jij lag te zwoegen in je zieke lichaam. Adem in, adem uit.

Heb het leven lief
Jouw dood heeft mij opnieuw laten voelen hoe kostbaar het leven is, elk moment van de dag. Want alleen vandaag, dit ene moment, bestaat. De rest is illusie. Verleden en toekomst krijgen een gezicht bij de gratie van deze dag. 

Heb het leven lief
Als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet

Jou verliezen
Jou verliezen bleek veel en groots. Je hebt een leegte achtergelaten die niet te vullen is. In de herinneringen vind ik je terug. Terug uit het verleden. In de herinneringen blijf jij nabij. Het woord bitterzoet komt in me op. De herinneringen aan jou zijn bitterzoet.

Jou missen
In het afgelopen jaar is het missen naar een andere laag gezakt. Minder scherp, maar wel veel dieper. Minder puntig, maar wel veel intenser. Het woord missen lijkt zelfs ongepast. Je mist de bus. Of een afspraak. Je mist het zout in het eten. Of een programma op tv. Maar jou? Het woord ontberen komt meer in de buurt. Ik ontbeer jouw aanwezigheid, je vriendschap, je blik, je stem, je lach, je kracht.

Ik ontbeer wat jij was voor mij
en ik ontbeer wat ik was voor jou.
 
En toch ….
Soms ben je er
Om mij heen
En door mij heen
Onuitwisbaar
Voor altijd
Een liefdevolle herinnering