Ieieieh! Mijn grootste draak heeft twee koppen!

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Wie is er bij jou aan het woord?
 
‘Ik ben niet goed genoeg’
Die overtuiging zat zó diep in mij geworteld dat ik jarenlang dacht dat ze waar was. Tot ik de metafoor van de draak kreeg aangereikt. Ik voelde de macht en overtuiging van deze draak, maar ik wist ook ineens heel zeker dat het niet mijn stem was waarmee hij sprak.
 
De jaren daarna leerde ik het monster in de bek te kijken en inmiddels dacht ik hem door en door te kennen. Wanneer hij zijn kop over mijn schouder hangt kan ik vriendelijk doch beslist zeggen: ik zie je, maar je bent niet waar, terug in je hok. Tot ik me vanochtend tot mijn schrik realiseerde, dat deze draak een tweede kop heeft. Ineens staarden mij twee nog onbekende donkere ogen aan. Toch wist ik gelijk: jij bent 'Ik stel me aan'. Met terugwerkende kracht weet ik ook, dat hij er al heel lang is, maar ook hij wist zich goed te verstoppen.

Even terug in de tijd
Vóór ik in 2013 een doorverwijzing kreeg naar de neuroloog, had de huisarts mij al drie keer met al mijn klachten terug naar thuis gestuurd. ‘Niets aan de hand, geen reden tot zorg en het zal de overgang wel zijn.’ En, voor de duidelijkheid: ik líet me naar huis sturen, immers de huisarts zal het wel weten (en ik stel me aan). Maar de huisarts wist het niet. Er bleek een tumor boven in mijn ruggenmerg te zitten die de zenuwen aldaar flink beknelde. Toen de neuroloog me de dag na de mri belde en zei dat ik direct naar het ziekenhuis moest komen was mijn eerste gedachte: ik wist het (en ik stel me dus niet aan).

Het hier en nu
14 augustus jl. zat ik opnieuw bij de huisarts. Ik had een onfortuinlijke val door het luik van de vliering gemaakt en had ontzettend veel pijn. Het zal een verrekte schouder zijn, zei de huisarts. Maar, zei ik nog, ik hoorde ook een harde knap. We kijken het aan, zei de huisarts, kom volgende week maar terug. Vier dagen later zat ik weer bij hem. Inmiddels had zich een flinke bloeduitstorting ontwikkeld op de bovenarm. Geen reden tot zorg zei de huisarts weer, de pijn kan zo'n vier tot zes weken aanhouden.

In de weken daarna dacht ik vaak: die pijn duurt wel erg lang en waarom blijven bepaalde bewegingen onmogelijk. Maar ik dacht aan de zes weken en dat de huisarts het wel zou weten. Na zeven weken belde ik toch opnieuw de huisartspraktijk. Ik sprak een assistente en uitte mijn zorgen. Ze zei dat een verrekte schouder wel 9 tot 12 weken last kon geven en gaf me het advies pijnstillers te slikken en de fysio te bezoeken.

Die pijnstillers zag ik niet zitten, dat voelde niet oké, wel belde ik de fysio. Maar na vier behandelingen was ik daar klaar mee. Geen verbetering, blijvende pijn en beperking en ik kreeg steeds meer het gevoel dat er iets niet klopte. Ik stuurde de huisarts een bericht dat ik een doorverwijzing wilde. Binnen een dag ontving ik een bevestiging en weer een dag later was er een foto gemaakt en zat ik tegenover een orthopedisch chirurg.

En nu? Nu weet ik dat ik geen aansteller ben. Mijn schouder is, om met de woorden van de chirurg te spreken, stuk. Hoe stuk precies, dat moet een mri nog uitwijzen, maar wat op de röntgenfoto in ieder geval zichtbaar was, is dat er een stuk van mijn schouderkop is verdwenen.

Jaren geleden kocht ik een groene speelgoeddraak bij de Ikea. Ik hing hem boven mijn spiegel met zijn naam op z'n voorhoofd: 'Ik ben niet goed genoeg'. Door hem dagelijks in de ogen te kijken leerde ik hem steeds beter kennen en herkennen. En leerde ik te zeggen: ik zie je, maar ik ga het tóch doen.
Ik heb die draak vanochtend uit z'n mand gehaald en hem opnieuw boven mijn spiegel gehangen, nu met zijn nieuwe naam op het voorhoofd. Het is tijd dat ik ook 'Ik stel me aan' beter leren kennen, zodat ik hem in het vervolg eerder in beeld heb. En kan zeggen: ik stel me niet aan, niet jij weet het, maar ik weet het.
 
Wie is er bij jou aan het woord?