Hulp vragen. Wanneer doe je dat? En aan wie?

Na een ingrijpend verlies ziet de wereld er ineens heel anders uit. Soms letterlijk in je eigen huis, omdat er een gezinslid is weggevallen. Soms in je dagindeling, omdat je je baan verliest. Soms in je sociale leven, omdat een vriend of vriendin is weggevallen. En soms binnen je eigen mogelijkheden, omdat je bijvoorbeeld te maken hebt met verminderde gezondheid, mobiliteit of ziekte. Maar naast dat ‘feitelijke’ verlies, kennen we ook de olievlek van verlies, de gevolgen van het verlies, het verlies achter het verlies. Vaak onzichtbaar voor de buitenwereld.
 
Wanneer je je partner verliest, verlies je niet ‘alleen’ je maatje in huis, maar misschien ook wel degene die de vuilnis altijd buiten zette, of de administratie deed,  of altijd het initiatief nam om erop uit te gaan, of jou écht zag en soms zei: 'pas je wel op jezelf'? En als je je baan verliest, dan verlies je niet alleen structuur in je week, maar ook je collega’s, en inkomen, en zingeving. En wanneer je te horen hebt gekregen dat je ongeneeslijk ziek bent, dan valt je toekomst misschien wel weg. Misschien ga je een behandeltraject in, kun je niet meer werken, staat je relatie door alle spanning onder druk, of moet je leren loslaten maar weet je bij God niet hoe. Hoe ga je om met alle gevoelens, emoties en vragen die zich dan aandienen? En waar blijf jij zelf, te midden van alle veranderingen?
 
De kracht van samen
Om dat nieuwe leven of die nieuwe realiteit te ontdekken en daar op een nieuwe manier handen en voeten aan te geven, heb je de mensen in je omgeving nodig. Om naar je te luisteren, om met je mee te denken, een arm om je heen te slaan of je te ondersteunen waar dat nodig is. Maar als er niemand is, of niemand neemt het initiatief, hoe vraag je dan hulp? En wanneer? En aan wie? En doe je dat gelijk, of moet je het toch eerst zelf proberen?
 
Natuurlijk kun je wachten met hulp vragen. Wie kent niet de gedachte: ‘straks gaat het vast wel weer beter’, of, ‘daar wil ik de ander niet mee lastigvallen’, of, ‘ik moet me niet aanstellen: schouders eronder en door’. Maar waarom zou je wachten als het nu niet goed met je gaat? Waarom zou je de mensen in je omgeving, die belangrijk voor je zijn en een rol spelen in jouw leven, niet meenemen in jouw nieuwe realiteit. Waarom zou je ze niet eerlijk vertellen over dat nieuwe leven, waar je nog niet zo goed raad mee weet? Waarom zou je je verdriet of wanhoop niet delen? En waarom zou je geen hulp vragen bij de dingen die je moeilijk vindt of die niet goed lukken. Twee weten meer dan één. En ook: één en één is drie. Dat is een mooie gedachte, toch?
 
Één en één is drie
Het is de gedachte van samen dragen en naar elkaar omzien. Het is de krácht van samen en de versterkende werking die samen heeft. Maar de realiteit is vaak weerbarstig en de ervaring leert, dat wanneer we ons écht slecht voelen, diep verdrietig zijn of het gevoel hebben dat het écht niet meer gaat, dat het ons juist dan niet lukt om die hulp te vragen. We weten niet hoe. We weten niet aan wie. We durven niet. We schamen ons. En we weten eigenlijk ook niet wat we nodig hebben. Dus sluiten we ons op achter de voordeur van ons huis en wachten tot het beter wordt. Of we wachten tot iemand bij ons aanbelt en oprecht de vraag stelt: ‘hoe is het nu met je’. Maar die vraag komt niet. Of soms wel, maar dan wil de ander het echte antwoord niet horen.
 
De kracht van de veilige, vertrouwde vreemde
Wanneer er in je nabije omgeving niet de hulp en ondersteuning is die je nodig hebt, of wanneer je die niet wilt of kunt vragen, dan kan het, om met de woorden van Marinus van den Berg te spreken, zo fijn zijn wanneer er een veilige, vertrouwde vreemde is, omdat je dan kunt zeggen wat je niet tegen iedereen kunt zeggen. Je hoeft geen rekening te houden met de gevoelens van de ander en het mag even helemaal over jou gaan.
 
Hulp vragen is geen brevet van onvermogen, geen teken van zwakte en er is niks mis met je. Als we ons been breken, gaan we naar het ziekenhuis. Als we ziek zijn, bellen we de dokter. Als we depressief zijn, kunnen we terecht bij een psycholoog. En als we te maken hebben met een ingrijpend verlies in ons leven en worstelen met het verdriet, de rouw en alle veranderingen die daarbij horen, dan kunnen we uitreiken naar de mensen om ons heen. En als dat niet lukt, kunnen we contact zoeken met een professioneel rouwbegeleider: een veilige, vertrouwde vreemde, die naar je kan luisteren,  je handvatten aan kan reiken en je kan ondersteunen in het terugvinden van je eigen kracht en waardigheid.

Vrouw & Rouw
Eva de Vries
​(06)348 73 111