Vilt & Rouw: Hoe iets wat niet goed voelt, toch goed kan zijn

De eerste keer waren ze met z´n tweeën, een moeder en een dochter. Beide waren ze een belangrijke man in hun leven verloren; de moeder haar echtgenoot, de dochter haar vader. De  moeder had het boekje ‘Een vingerafdruk van verdriet’, van Manu Keirse meegenomen. Ze vertelde dat het verhaal van de drie bomen haar had geraakt en dat ze zo graag die derde boom wilde worden. Met dat in hun achterhoofd begonnen ze samen aan een kussen waarop een boom stond afgebeeld. 

Afgelopen dinsdagavond kwam de dochter om het kussen af te maken, ze was alleen. Waar die eerste avond de aandacht vooral naar haar moeder ging, is deze avond alle aandacht voor haar. Het is ook nodig, vertelde ze eerder al, het gaat niet zo goed met haar. Al die maanden is ze sterk geweest. Voor haar vader, haar moeder, haar broers en haar eigen gezin. Nu iedereen z´n draai weer een beetje begint te vinden en het leven voorzichtig oppakt, is het alsof zij wordt stilgezet. Er is iets in haar wat haar aandacht vraagt. Wanneer al je zorg en aandacht uitgaat naar de ander, kan dat wat je zelf nodig hebt op de achtergrond geraken. Pas wanneer er weer ruimte komt voor jezelf, kan voelbaar worden wat jij nodig hebt en wat je misschien hebt laten liggen. Dan is het tijd voor zelfzorg.

Na een kopje koffie is er een korte oefening in aanwezigheid. Daarna lopen we naar de tafel waar het viltobject ligt waar ze samen met haar moeder aan is begonnen. Ze zegt dat ze haar best wil doen om het af te maken zoals haar moeder dat voor ogen had. Ik nodig haar uit vooral zichzelf in te brengen, want wanneer ze het probeert te maken, zoals ze denkt dat haar moeder dat zou hebben gedaan, dan gaat ze aan haar eigen gevoel en proces voorbij. Het viltobject mag ook voor haar gaan leven en als het ware door haar heen verder vorm krijgen.

De symboliek die in het viltproces verscholen ligt is kwetsbaar en krachtig tegelijk. Door zich met het viltobject te verbinden, wordt er iets in deze vrouw aangeraakt en in beweging gebracht. Onder haar handen krijgt de boom op een hele natuurlijke manier verder vorm en stevigheid. Ze brengt bloesem aan op de nog kale takken en vertelt dat haar vader zo enorm van het voorjaar hield. Ze vertelt ook hoe ze nu, als het ware door zijn ogen, zo van het ontluikende voorjaar kan genieten. Alsof ze nu pas ziet wat hij altijd zag. Het zijn momenten waar de pijn van het gemis en de vreugde van wat was als het ware samenvallen. Rouw is de achterkant van liefde. Langzaam komt de boom tot leven, precies zoals het in de lente ook gaat: het leven dat in de boom lag opgesloten laat zich zien.

Als de boom geworden is zoals ze dat voor ogen had, gaan we verder met het viltproces. Eerst wordt er gaas over het vilt heen gelegd, om ervoor te zorgen dat alles precies zo blijft liggen zoals het is bedoeld. Dan wordt de stof nat gemaakt met warm water en vervolgens gaan we er met een stuk olijfzeep overheen en wrijven we zacht met de druk van onze handen de zeep in het vilt. De repeterende bewegingen met de handen, de stof die onder onze handen warm en stevig wordt, het is haast een meditatieve bezigheid. Zo nu en dan is er een gedachte die wordt uitgesproken. 

Tijdens de eerste avond al, werd besloten een rood hart in het midden van de boom te maken. Dat hart staat symbool voor de liefde die er is en er altijd zal zijn. In eerste instantie werd het hart bedekt met bruine wol, zodat het niet meer zichtbaar was. Nu het vilt stevig genoeg is geworden kan het hart worden ‘losgeknipt’ en wordt de liefde ineens heel zichtbaar. Een ontroerend moment. Om het hart te ‘bevestigen’ in de boom, is er nog een keer water en zeep nodig en wrijft ze er met de muis van haar hand zacht maar stevig overheen. Tot slot wordt het viltobject zorgvuldig uitgespoeld en daarna gaat het in de centrifuge. Het eindresultaat is prachtig!

​Om de avond zorgvuldig af te ronden, drinken we samen nog wat. We hebben het over het verhaal van de drie bomen en de levenskracht waar ze zo naar verlangt. Ze wil zo graag dat ze zich weer goed voelt, zo graag het licht weer in het leven zien en voelen. Maar misschien wil ze te snel? Het verhaal van de drie bomen verwoordt het zo beeldend.
Zij ís die krachtige vrouw, alleen voelt dat nu niet zo. Het durven toelaten van het gemis en verdriet vraagt moed en veel van haar energie; de wond van het gemis heeft haar liefdevolle aandacht en verzorging nodig om te kunnen genezen. Pas dan zal ze haar energie op andere vlakken weer voelen toenemen. Zo kan iets wat nu niet goed voelt, misschien toch goed zijn.