Hoe blijven we mens?

Dit blog liever beluisteren? Klik hier

Vanochtend sprak ik mijn vriendin. We dronken koffie tijdens het videobellen; op veilige afstand en toch ook een soort van samen. Na de gebruikelijke koetjes en kalfjes stonden we stil bij de vraag: Wat doet Corona nu met jou?

Ik vertelde dat ik het niet goed onder woorden kan brengen, maar dat de tijd waarin we nu leven mij op een bepaalde manier gevoeliger heeft gemaakt. Misschien, zei ik ineens, komt dat wel omdat ik letterlijk minder word aangeraakt. Er is letterlijk afstand tussen mij en de ander, immers we mogen elkaar niet omhelzen, we mogen elkaar geen hand geven. Maar tegelijk ervaar ik ook een soort extra grens, niet zichtbaar, maar vooral heel voelbaar. Kijk hoe we om elkaar heen ’dansen’, bijvoorbeeld in winkels of op straat. Alles om de afstand te garanderen. En nu ik dit zo opschrijf denk ik: het is een grens van angst.

Maar ik ben niet alleen gevoeliger, ik ben ook verdrietiger: ik ben snel geraakt. En misschien komt dat, omdat dwars door de zichtbare en voelbare kwetsbaarheid van het leven de enorme kostbaarheid van het leven zich groots laat voelen.
 
Toen vertelde ze hoe ze vorige week bij een condoleance was. Het was alsof ze met het beeld dat ze schetste mijn voelen en beleven een ‘gezicht’ gaf.  
 
Een buurman in de straat was overleden en in het kleine dorp waar zij woont is het dan gebruikelijk dat de straat komt condoleren. De uitvaartverzorger had het keurig geregeld. Voor het huis stond op de oprit een ‘partytent’. Met behulp van hekken was aangegeven hoe je kon lopen, de 1,5 meter werd daarmee gewaarborgd. Er liepen mensen met gele hesjes buiten en van hen kreeg je een mondkapje aangereikt. Ook binnen was de looproute goed aangegeven. Via de woonkamer, waar de familie stond opgesteld en de  kamer ernaast waar de overledene lag opgebaard, werd je door de achterdeur weer naar buiten geleid. Zo was er één route door het huis heen. Veilig.
 
Toen de woonkamer weer ‘vrij’ was liep mijn vriendin met haar partner naar binnen, beide hadden ze hun mondkapje op. In de woonkamer stonden elf familieleden naast elkaar en achter een tafel opgesteld. Allemaal hadden ze een zwart mondkapje voor. Middels een formulier werd de suggestie gedaan je hand op je hart te leggen om zo uiting te geven aan je medeleven. Maar, zei ze, ik werd ook overweldigd door de situatie. Toen ik naar binnen liep, keek ik als vanzelf eerst even rond om te zien waar ik was aangekomen, ik had echt tijd nodig om de situatie in me op te nemen. Toen werd ik me heel erg bewust van de familie die daar stond. Te wachten. Ook in een ‘normale’ situatie zou ik deze mensen niet hebben omarmd, of hebben gekust, maar ik had ze toch zo graag even een hand gegeven. Omdat je daarmee een eerste verbinding maakt en dat maakt het ook weer makkelijker de ander in de ogen te kijken. Nu was het even zoeken: hoe maak ik écht en wezenlijk contact, hoe laat ik mijn medeleven zien en voelen? Toen besloot ik dat ik hen allemaal écht in de ogen wilde kijken. Dus heb ik bij alle elf bewust stilgestaan en ze heel bewust in de ogen gekeken terwijl ik ‘gecondoleerd’ zei. Ik bleef staan tot ik contact voelde. Het was ontroerend en emotioneel. Ik werd geraakt, maar zag dat de ander ook werd geraakt.
 
Het is zo mooi om te zien dat we met z’n allen creatief zijn en steeds weer zoeken naar mogelijkheden om elkaar met inachtneming van de 1,5 meter te blijven ontmoeten. Vooral ook in situaties waarin we de ander zo nodig hebben. Maar laten we niet vergeten te blijven zoeken naar manieren om ons écht met elkaar te verbinden. Dwars door de 1,5 meter heen. Dwars door het videobellen en zoomen heen. En dat vraagt iets van ieder van ons. Het vraagt dat we ons openen voor het onbekende. Het vraagt van ons dat we ons hart open houden, ook als het spannend is. Open in een situatie, open voor een ander mens maar in de eerste plaats open voor onszelf.
 
En misschien vraag je je af wanneer die verbinding er is? Dat voel je diep van binnen. Je hart roert zich, er kriebelt iets, er gebeurt iets. En dan weet je: er is verbinding. Alleen zo blijven we mens.