‘Het zit hem zo in de kleine dingen …’

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Toen ik haar voorstelde elkaar te ontmoeten in het bos, merkte ik dat ze zich daar niet comfortabel bij voelde. Omdat het vanwege Corona niet mogelijk was een afspraak te maken bij haar thuis, vond ons eerste gesprek plaats bij mij thuis aan de keukentafel. Ons tweede gesprek voerden we in diezelfde setting. Aan het einde van dat gesprek, toen we onze agenda’s trokken voor een vervolgafspraak, stelde zij zelf voor om die volgende keer in het bos af te spreken. En zo geschiedde.
 
Het was die middag bijna magisch in het bos. De lucht was grijs en mistig. De kale, nagenoeg zwarte bomen leken met hun takken hulpeloos in het niets te grijpen. Dat klinkt misschien alsof er beweging was, maar het geheel gaf eerder een verstild beeld waarin wij als vanzelf werden opgenomen. Zo halverwege de wandeling namen we plaats op een paar omgezaagde bomen en dronken een kopje thee.
 
Elke keer opnieuw ben ik geraakt en vooral ook dankbaar voor wat er mag ontstaan in gesprekken als deze; een vertrouwdheid waarin alles er mag en kan zijn. Die vertrouwdheid is er niet als vanzelf, het is een atmosfeer waaraan wij samen bouwen. Ik open mij voor haar en zij opent zich voor mij. Er is oprechte aandacht en een wederzijds luisteren. In die atmosfeer is niets raar of gek en alles kan worden gezegd en gevraagd. Aan het einde van zo’n gesprek wordt door de ander vaak rust, ruimte en ontspanning ervaren, soms zelfs een gevoel van opluchting.
 
Toen we die middag weer terug waren bij onze auto’s, zei ze dat ze veel had aan onze gesprekken. Ik vroeg haar waar hem dat in zat. Ze antwoordde: ‘Het zit hem zo in de kleine dingen, die raken mij en het doet mij goed tegelijk. Ik vind het erg fijn om deze handvatten aangereikt te krijgen.’
 
Rouwen is een innerlijk proces; een proces van hard werken, van verdragen en verduren. Daarin kan ik voor een ander niets oplossen of vergemakkelijken. Wel kan ik luisteren, spiegelen, oprechte aandacht geven, duiden en handvatten aanreiken en daarmee kan iets van verlichting worden ervaren. Dan kan, dwars door al het verdriet, de onmacht en het zoeken heen, een nieuw vertrouwen groeien en dat is een krachtige bodem om op te kunnen staan.