Een nieuwe fiets

Gistermiddag kocht ik een nieuwe fiets. Niet omdat mijn oude fiets zo’n 20 jaar oud is, maar wel omdat hij vakkundig is gesloopt door zoonlief. Onlangs was ik bij een lezing over pubers (‘Puber in huis; hoe houden we het gezellig?’) en één van de uitspraken is mij bijgebleven: ‘Hoeveel fietsen duurt deze pubertijd nog?’ Heel herkenbaar. En één daarvan was dus mijn fiets. Hij staat nu niets te doen in de garage met een lekke band, kapotte versnelling, zonder bel, zonder kettingkast en met een flinke slag in het wiel. En zo ontstond het verlangen naar een andere fiets, eentje die het goed doet en die van mij is. De sleutel bewaar ik dan natuurlijk op een geheime plek. 

En zo gingen wij op pad. Ik dacht aan een tweedehands fiets, want een nieuwe vond ik veel te duur. Dus liepen we bij de fietsenwinkel direct de trap op naar de zolder waar alle tweedehandsfietsen stonden uitgestald. Al gelijk boven aangekomen werd mijn blik getrokken naar een rode fiets met rood zadel en rode handvatten. Maar natuurlijk ging ik eerst alle rijen bij langs op zoek naar een koopje. Tot een verkoper mij uitlegde waar ik op moest letten. Gezien mijn lengte had ik minimaal een 57 nodig, een 61 zou nog beter zijn. Dat beperkte de keuze aanzienlijk. Het model vond ik zelf belangrijk, want ik wil rechtop kunnen fietsen. Mijn huidige fiets is een zogenaamde tourfiets en dat geeft een voorovergebogen houding. Dat vindt de bovenkant van mijn rug niet meer fijn. Een soort opoemodel zocht ik dus. Langzaam schoof ik op naar de rode fiets. Manlief zag mij dralen bij dat rode gevaar en kwam ook eens kijken. Het bleek een nieuwe. Maat 62. Opoemodel. Alles klopte, behalve de prijs. Maar daar wist de verkoper wel raad mee. Het was een overjarig model (...........) en er mocht daarom 30% van de prijs af. 

Binnen no-time stond de fiets beneden voor een proefrit. Hij fietste lekker, ik zat goed, rug recht en ontspannen. Toch twijfelde ik nog. De fiets had maar 3 versnellingen. Mijn huidige tourfiets heeft er 21. Tja. Dus liet ik nog een andere fiets naar beneden komen. Een keurige fiets met 21 versnellingen en nog meer toeters en bellen. Maar hoe de verkoper ook probeerde het stuur en zadel zodanig te stellen dat het zat als de rode fiets, ik was en werd niet tevreden. Nog maar eens een rondje op de rode met de brede banden. Past als een jas, kijk mij gaan, zijn die 3 versnellingen misschien niet gewoon voldoende? Wat ga ik er nou helemaal mee doen? Ritjes naar het dorp en over de dijk, meer zal het niet zijn. Dus lieten we de rode fiets reserveren en zullen we later deze week opnieuw naar de fietsenwinkel maar dan met m’n oude tourfiets mee als inruil. Ik kan niet wachten.

’s Avonds belde mijn vriendin en ik vertelde haar over mijn nieuwe fiets. Ineens realiseerde ik mij waar deze fiets voor staat. En welke stap ik met deze koop heb gezet. Mijn hele leven al ben ik geneigd te hard te lopen, te hard te fietsen, te grote stappen te maken en over mijn grenzen heen te gaan. Dat ging altijd prima, ik kon veel aan, had een sterk lijf, veel energie en een flexibele geest. Een leven met 21 versnellingen, zou je kunnen zeggen. Veel schakelmogelijkheden, kunnen presteren  op vele (lees 21) niveaus en ongeacht de weersomstandigheden kon ik altijd flink vaart maken. En ging het toch mis, dan worstelde ik mij gewoon weer 21 stapjes naar boven, ik herstelde snel. Maar nu is alles anders. En omvat de stap naar de rode opoefiets met drie versnellingen  ineens zoveel meer dan ik in eerste instantie dacht. 

Kort geleden was ik voor een consult bij mijn acupuncturist. Ik vertelde haar hoe ik worstel en zoek in het weer actief worden in de maatschappij. Ik worstel en zoek omdat ik steeds over mijn grenzen heen ga. Omdat ik zo heel graag weer wil. Ik wil weer aan het werk, ik wil weer bijdragen aan de maatschappij, ik wil weer uitgedaagd worden, meehelpen, meedraaien, meepraten, meedoen! Maar wat ik wil dat lukt (nog) niet. En dat vind ik heel moeilijk. Waar ik eerst vooral geremd werd door mijn fysiek, word ik nu vooral geremd door mijn hoofd, mijn mentale mogelijkheden. Mijn boog van aandacht en focus is kort, mijn geheugen laat mij regelmatig flink in de steek, te veel prikkels zorgen voor kortsluiting in mijn hoofd, ik struikel soms over mijn woorden en waar druk mij voorheen uitdaagde legt het mij nu lam. Mijn acupuncturist zei: ‘Je stapt steeds op je oude fiets, omdat dat de fiets is die je kent. Maar die fiets doet het niet meer, je moet op zoek naar een nieuwe fiets, de fiets die past bij wie jij nu bent. Hoe het was wordt het niet meer, dit is het.’ 

En terwijl ik mijn vriendin aan de telefoon vertel over de rode fiets met 3 versnellingen snap ik ineens waar deze voor staat. Dit is dus niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk mijn nieuwe fiets. Ik moet wel even slikken. En toch. Hij is mooi, hij is rood, het is stevig en stabiel en ik kan in drie verschillende versnellingen vaart maken, steeds passend bij de omstandigheden. En het belangrijkste is, dat hij mij goed past! 
Dit is het.