Dicht bij mij

Wie was ik gisteren?
Wie ben ik vandaag?
Wie zal ik morgen zijn?

Dicht bij mij
Deze woorden kwamen afgelopen woensdag in mij op. Ik had een gesprek met iemand. We spraken over het nu en we spraken over de toekomst, over werkeloos zijn en de verlangens en ideeën die we hebben met betrekking tot werk. Het gesprek bracht enige structuur in mijn denken, het nodigde me uit mijn ideeën en verlangens zichtbaar te maken op een maagdelijk wit vel papier. Best spannend! Tegelijk bracht het gesprek me bij het besef dat ik – opnieuw – verder wil zijn dan ik ben. ‘Rustig aan’, zei zij. ‘Dicht bij mij’, dacht ik, en ik voelde de waarheid en de waarde van die woorden diep in mij. Sindsdien spoken ze constant als een mantra door mijn hoof+ Dicht bij mij. 

Verlangen, werk en grenzen
Ik wil sneller dan het gaat, mijn verlangen weer meer onder de mensen te zijn is groot, zo ook mijn verlangen onafhankelijk te zijn van het UWV. Maar de enige weg die leidt naar werk is de weg door het herstel, is de weg die begint bij mij, elke dag opnieuw. Daarbij is mijn verlangen wel een belangrijke sleutel, want mijn verlangen houdt me vitaal. Tegelijk stuwt het verlangen me soms over grenzen heen. Onzichtbare grenzen die ik pas voel als ik ze passeer. En soms ook, ga ik bewust over een grens heen, zoals gisteren. 

Over primeurtjes
Gisteren was mijn geboortedag EN het was een dag van allemaal primeurtjes. Ik deed mee aan de uitvoering van de Carmina Burana in de Meerpaal in Dronten. Voor het eerst zong ik mee in zo’n bijzondere uitvoering, stond ik op een podium, wachtte ik gespannen tussen de coulissen, werd ik echt geschminkt en voelde ik de energie en verbondenheid van het samen muziek maken. Het was een superervaring! Ik heb het stuk uitgezongen, ik heb het gedaan: trots op mijzelf. En dat ik op het toneel bijna van m´n stokje ging, dat ik vandaag enorm moe ben, ook dat is waar. Maar mag het er allebei zijn? Verlangens en grenzen, een interessant samenspel.

Hier en daar, nu en straks
Dicht bij mij is hier, en mijn verlangens die ik op het witte vel papier schreef zijn daar. Tenminste, zo voelt dat; als nu en straks. Maar is dat zo? Hoe houd ik mijn verlangens dan levend, als ze daar zijn en over straks gaan? En wanneer en hoe komen ze dan hier? Hoe zorg ik ervoor dat de vlam in de tussentijd niet wordt gedoofd, hoe voorzie ik mijn verlangens, mijn vuur van zuurstof, elke dag opnieuw? Het antwoord komt als vanzelf naar me toe: door mijn verlangens heel dicht bij mij te houden, dicht bij mijn hart, dicht bij het vuur, dicht bij vandaag. Niet daar, maar hier, niet straks, maar nu. Alles is immers hier en nu, want later en straks bestaan nog niet. 

Ik wil leren
Ik wil leren mijn verlangens levend te houden EN energie te geven aan dat wat nu in mij om aandacht vraagt. Ik wil leren beide samen te brengen in een organische beweging en ik ben ervan overtuigd dat mijn verlangens daardoor steeds echter worden en aan kracht zullen toenemen. Want, wil ik mijn leven tussen mijn oren leven, of wil ik leven met beide benen op de grond, in de waarheid van deze dag? Dit is wat het is, dit is mijn weg. Dicht bij mij.
Ben jij dicht bij jou?