De stiltewandeling

Als ik aankom op het landgoed is het nog wit, de sneeuw knerpt onder mijn voeten. Grijze wolken hangen zwaar boven me. Het geeft me het gevoel alsof ik onder een stolp loop. In de verte zie ik haar aan komen lopen.

We geven elkaar een hand en lopen samen verder. Het eerste stukje vertelt ze kort iets over zichzelf. Pas wanneer we het bos inlopen, zet ik de stilte in. De uitnodiging van deze ochtend is, om dat wat aan het einde van het jaar niet meer dienend is los te laten. Om, net als de bomen om ons heen, kaal te durven worden. In het besef dat wat wij loslaten als compost kan zijn voor het nieuwe jaar. Net zoals de gevallen bladeren in de natuur compost worden.

Halverwege de wandeling lopen we door een donker stukje bos. Ik besluit daar een oefening te doen die kan helpen om nog meer in jezelf te zakken. Het zal vast een bijzonder gezicht zijn geweest, twee vrouwen die stil tussen de dennenbomen staat.

Wanneer we bijna aan het einde van de wandeling zijn, verbreek ik de stilte. Zij vertelt dat er gedurende de wandeling rust is gekomen. In haar hoofd, en ook in haar lichaam. Uit de oefening heeft ze het woord vertrouwen meegenomen. Het is op dit moment actueel in haar leven. Al pratend, lopen we rustig richting de kas. Vlak voor we daar de drempel over stappen, hebben we het over de kracht van dankbaarheid. We zijn in het leven vaak geneigd onze aandacht te geven aan wat niét goed gaat. Daar kunnen we in verharden en ons laten regeren door angst of verwachtingen. Wanneer we echter aandacht kunnen geven aan dat wat wél goed gaat en waar we dankbaar voor zijn, kunnen we verzachten en kan de liefde stromen. Dankbaarheid als compost voor het nieuwe jaar. Daarmee stappen we de kas in, waar Gerry en een heerlijke kop koffie op ons wachten.