De onderste steen mag boven komen

Vorige week belde ze me. Of we een afspraak kunnen maken. Deze week ontmoeten we elkaar in een bos, ergens tussen haar en mijn woonplaats in. Er is veel regen voorspelt, maar gelukkig blijft het gedurende onze wandeling vooral droog.
 
In een mail die ze me eerder stuurde, heeft ze beschreven wat er speelt in haar leven. Ze schreef over een miskraam, het verlies van toekomstperspectief en het kwijtraken van haar moeder aan de gevolgen van dementie. Ze schreef ook dat ze een intake had staan met een psycholoog, maar dat het tegelijk voelde, alsof er niets ‘mis’ is met haar dat ‘opgelost’ moet worden. Daarom heeft ze mij gebeld.
 
We lopen de parkeerplaats af en slaan een bospad in. Ze begint voorzichtig te vertellen. Ik luister en stel soms een vraag. Nadat we een klein stukje hebben gelopen stel ik voor om een oefening te doen die haar kan helpen om uit haar hoofd te komen en meer verbinding te krijgen met haar lichaam. We zoeken een plekje langs het pad en sluiten onze ogen. Wanneer we na de oefening weer verder lopen verandert de toon van het gesprek.
 
Om zicht te krijgen op haar manier van omgaan met verlies, vraag ik of er eerdere verlieservaringen zijn geweest. Ze vertelt me hoe haar beste vriend overlijdt wanneer hij nog maar 17 jaar is. Hij was haar maatje, ze waren als Jip en Janneke, hebben bij elkaar in de wieg gelegen en speelden altijd samen. Ook later, toen ze allebei naar andere scholen gingen, bleven ze elkaar wekelijks zien. De impact van het overlijden was enorm groot.
 
Dan vertelt ze me dat ze zichzelf na zijn overlijden als het ware een opdracht heeft gegeven. Hij zou voortleven in haar. En wanneer ze later kinderen zou krijgen, zou ze zijn leven doorgeven. Het was geen bewuste opdracht, maar het lijkt erop dat hij wel een belangrijke rol speelt en heeft gespeeld in haar leven. Deze opdracht leek het verlies nog iets van zin te geven.
 
Deze maand is het 18 jaar geleden, dat hij overleed. Deze maand zou ook het kindje geboren worden dat ze bijna 3 maanden bij zich mocht dragen. De maand november, die al die jaren zo’n moeilijke maand was, zou een maand worden van vreugde en van leven. Maar het mocht niet zo zijn.

Twee gebeurtenissen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, die in de tijd gezien ook zo ver uit elkaar liggen, lijken zich in haar te hebben verbonden. Waar alles in haar zei, dat dat verlies van vroeger nu geen rol meer speelde, lijkt het erop dat dit toch is waar ze moet zijn. Dat het verlies van 18 jaar geleden het verlies is waar de recente verliezen op leunen. Maar wanneer het onderste verlies wankelt, wankelt de hele ‘compositie’. Dit eerste verlies vraagt opnieuw haar liefdevolle aandacht. Dit is het begin.