Daar gaat ie .....

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Over loslaten (en toch ook weer niet)
 
We zijn op de verjaardag van zijn vriend, het is het einde van de middag. ‘Misschien ga ik vanavond al’, zegt hij ineens. Ik weet wat hij bedoelt en zeg: ‘oké schat’.
 
Al weken leven we naar dit moment toe. Naar zijn nieuwe leven, een leven in Amsterdam. Vanaf juli heeft hij daar een kamer en morgen begint hij met een nieuwe baan. De afgelopen weken bewoog hij heen en weer tussen daar en hier, maar dat gaat nu dus echt veranderen.
 
Mensen zeggen verbaasd: ‘Heeft hij een kamer dan, in Amsterdam?’ ‘Ja’, zeg ik dan. ‘En óók een baan?’ ‘Ja’, antwoord ik opnieuw. Trots. Want het ging allemaal niet vanzelf.
 
In de loop van de avond wordt het misschien zeker. Hij zoekt thuis z’n laatste spullen bij elkaar en komt daarna terug om afscheid te nemen. ‘Ik loop nog even met je mee’, zeg ik. Want afscheid nemen te midden van een verjaardag vind ik niet zo’n strak plan.
 
‘Ik vind het ook wel spannend’, heeft hij eerder op de avond gezegd. Zijn eerlijkheid typeert en siert hem. Nu zeg ik tegen hem: ‘Het komt helemaal goed, je hebt zoveel ervaring opgedaan de afgelopen jaren.’
‘Als die eerste week er maar op zit’, antwoordt hij. Ik geef hem een knuffel, kijk hem aan, en keer terug naar de verjaardag.
 
’s Nachts in bed kan ik de slaap niet vatten. ‘Je moet hem loslaten’, is wat ik steeds maar hoor. Ik beaamde dat volmondig. Maar iets in mij verzet zich enorm tegen die bewoording. Hoezo moet ik hem loslaten? Hij is mijn zoon, ik houd zielsveel van hem, dat is en zal altijd blijven. En ineens weet ik: ik hóef hem helemaal niet los te laten. Ik mag vertrouwen.
 
Ik mag vertrouwen op het leven, op zijn leven, dat het klopt zoals het gaat, dat dit zijn moment is, zijn tijd en dat hij ‘rijp’ is voor deze stap. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij trouw is aan de beweging die hij voelt in zichzelf. En ik mag hem daarin volgen, in vertrouwen.

Nee, loslaten zal ik hem nooit. Want Liefde Is. Hier, daar, overal.
 
Er vloeit een rust in mijn lichaam en ergens daarna ben ik toch in slaap gevallen.