Blok 2

Dit blog liever beluisteren? Klik dan hier.

Morgenmiddag rijd ik weer naar Heeze voor Blok 2 van de Mastercourse ‘Systemisch werken met traumatisch verlies’. De afgelopen weken heb ik de stof van de e-learning tot me genomen en ik moet zeggen dat me dat niet onberoerd heeft gelaten. Sommige zinnen of woorden staren me aan of springen me als het ware tegemoet. Soms moet ik stevig op de stof kauwen of is het moeilijk deze door te slikken.
 
Wat de onderwerpen zijn?
 
Blok 2 gaat het over hechting en hechtingsstijlen, over welkom zijn (of niet), over je veilig voelen (of niet), over uitreiken of terugtrekken, vertrouwen en angst, over lichaamstaal en pre-verbaal, over het limbisch systeem, de zielsbinding tussen moeder en kind, over intergenerationele overdracht van gehechtheid, identiteitstrauma, over psychisch opgesplitst zijn en over nog zoveel meer.
 
Tijdens mijn beide zwangerschappen was er spanning. De eerste keer moest mijn vader een openhartoperatie ondergaan. Tijdens mijn tweede zwangerschap overleed mijn vader na een hartstilstand en twee weken coma. Hij werd hersendood verklaard en ons restte een moeilijke beslissing. Spanning, stress, onzekerheid, paniek, het zijn zomaar wat gevoelens en emoties die beide keren door mij heen gierden. Maar niet alleen door mij. Ook door mijn ongeboren kindjes. Ik heb altijd geweten dat dit ‘iets’ met hen moet hebben gedaan. Nu krijg ik daar langzaam meer beeld en gevoel bij, krijg ik er iets van woorden voor.
 
Dan tot slot zomaar een paar van die moeilijk te verteren zinnen:

• Hulpeloosheid is de primaire staat van traumatisering.
• In de baarmoeder sijpelt de geschiedenis van de ouders al door de navelstreng.
• De zorg in het begin van het leven heeft levenslange invloed op de ontwikkeling van het stresssysteem bij kinderen.

 
Nou, wordt vervolgd.