Als omgewoelde aarde

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Haar vader is twee jaar geleden overleden na een lang ziekbed. Langzaam daalt het besef in: hij komt echt niet meer terug. Er is gemis, pijn, verdriet en ook alle gevoelens en emoties waar in die lange jaren van ziekte zo weinig ruimte voor was, vragen aandacht. Een half jaar na zijn overlijden is ze zwanger. Met de geboorte van haar zoontje krijgt het verlies van haar vader een nieuw gezicht.
 
Haar zoontje zal haar vader, zijn opa, nooit leren kennen. Zij zal haar vader nooit in de rol van opa zien. En dat doet pijn. Veel pijn. Tegelijk is er die andere opa, die er nog wel is, en die met elk bezoek het gemis zo zichtbaar maakt. Dat roept veel in haar op, veelal ongewild, maar het gebeurt.
Hoe kan ze daarmee omgaan?
 
Met het overlijden van haar vader is ook de relatie met haar moeder veranderd. ‘Ik heb een andere dochterrol gekregen’, zegt ze daar over. ‘Mijn moeder heeft het zwaar en dat deelt ze met mij. En natuurlijk wil ik er voor mijn moeder zijn, maar hoe kan ik dat combineren met mijn eigen verdriet, mijn gezin, mijn werk. Hoe vind ik daarin een balans?’
 
Dan vertelt ze dat ze niet kan huilen. Terwijl ze eerder voor iedereen binnen het gezin huilde. Ik vraag haar wanneer dat is veranderd. Ze antwoordt direct dat dat te maken heeft met de geboorte van haar zoontje. Het is alsof ze daarna een muur om zich heen heeft gebouwd. Ze wil sterk zijn voor haar zoon. Ze wil sterk zijn voor haar moeder. Zoals haar vader sterk was voor haar.

Na het gesprek stuur ik haar een gespreksverslag. Een paar dagen later reageert ze. Ze schrijft dat het gesprek een behoorlijke rollercoaster was en dat ze daarom blij is met het verslag. Het brengt weer wat rust en structuur in haar hoofd. Ik antwoord haar, dat een eerste gesprek altijd veel los maakt en dat het logisch is dat er daarna veel in en met haar gebeurt.
 
Zo’n eerste gesprek noemen we een kennismaking, maar het is zoveel meer dan dat. Het is ook een intake waarbij we inventariseren wat er is gebeurd in haar leven, wat dat met haar doet en waar ze tegenaan loopt. Ik omschrijf zo’n verkennend gesprek vaak als een schoffel die door de aarde gaat. Alles wat in de grond ligt opgeslagen wordt omgewoeld, krijgt ineens licht en zuurstof en komt als het ware ‘tot leven’.
 
Toch is die inventarisatie van belang. Want pas wanneer alles zichtbaar is geworden wat een rol speelt in en rond het verlies, pas wanneer alles het licht mag zien, kunnen we stap voor stap de verschillende onderwerpen behandelen. In haar tempo en in haar volgorde. Zij is leidend.
 
Langzaam komt er rust.