Alles wil gezien worden

Het is woensdagnacht 24 september en ik lig wakker in bed. Klaarwakker. Nou lig ik wel vaker wakker en dat is geen probleem, ik val vanzelf weer in slaap. Maar nu niet. Mijn ogen staan op steeltjes, mijn hart bonst en mijn spieren zijn strak aangespannen. Wat is er aan de hand? Tja.... De dagen erna zal ik het angst noemen, een soort blinde paniek, maar op dat moment weet ik het even niet.

Die middag heb ik een ontzettend gezellige en fijne lunchafspraak. Helemaal blij kom ik weer thuis. Daar duik ik mijn bed in, want dat blijft hoe dan ook nog een wezenlijk onderdeel van mijn dagen. Als ik wakker word voel ik me slecht. Lijf en leden klagen, mijn hoofd is warrig en moe. Geeft niets, het trekt wel weer bij, zeg ik tegen mijzelf, gewoon rust nemen. Die avond lig ik vroeg in bed. Wanneer ik er rond tweeën even uit ga om te plassen kan ik daarna niet meer slapen. Ik veroorloofde mezelf even een kleine gedachte en dat werd ineens een gedachtetrein, niet meer te stoppen. Ik denk mezelf gek: ‘Morgen een drukke dag, ’s ochtends een afspraak bij de acupuncturist, ’s middags naar de afscheidreceptie van Tjerk en overmorgen een bijeenkomst van mijn Zielejaar’. Ik zie het niet voor me, weet niet hoe ik het moet doen, ik ben bang dat ik het niet red, dat ik niet goed word, ik ben bang voor ....., tja ..... 
Uiteindelijk vind ik een houding waarin ik weer in slaap val. Gebroken word ik wakker. 

De afspraak bij de acupuncturist is een zegen. Goed gesprek, fijne behandeling. Moe, maar helemaal rustig rijd ik weer naar huis. Daar duik ik in bed en slaap als een roos. Die middag heb ik het goed bij de afscheidsreceptie, het is heel fijn daar bij te kunnen zijn. En ik bén er ook echt bij. ’s Nachts slaap ik opnieuw goed en ik word ‘verzameld’ wakker. Mooi woord vind ik dat: verzameld. En het voelt ook zo plezierig. Ik kom goed aan bij het Zielejaar en heb een mooie dag. Waarin ik iets belangrijks leer over angst. En waar ik ineens zie wat ik anders had kunnen doen, die woensdagnacht. 

Alles in het leven wil gezien worden. In jouw leven, in mijn leven. Ook de angst die ik voel, ook de paniek die me soms overvalt. Ik leer dat ik dan niet mijn impuls moet volgen om weg te lopen, dat ik de angst niet de rug toe moet keren, maar dat ik moet blijven staan, de angst aan moet kijken en kan zeggen: ‘hé, ik zie je, wat wil je me vertellen’. Wanneer ik dit ’s ochtends tijdens het leergesprek krijg aangereikt kan ik voelen dat dat de enige manier is. Dus in plaats van me suf te denken hoe ik die volle dagen op een goede manier door zou kunnen komen (hoe laat begint het, hoe laat eindigt het, waar kan ik rusten, controle, controle!) had ik stil kunnen vallen, in mezelf kunnen luisteren en aanwezig kunnen zijn. Hallo angst! 

Alles wil gezien worden. Er ligt al jaren een steen bij mijn voordeur waar precies die woorden op staan. En toch kwam ik er niet bij. Maar ik leer. En ik ga het doen. Mijn angst uitnodigen. Een ware ontdekkingsreis is het leven!