Achter het comfort

Zondagmiddag 5 oktober. Een feestje. Voorafgegaan door een tweestrijd in mijzelf. Ga ik wel versus ga ik niet. Ik vind het leuk en fijn onze vrienden te zien en tegelijkertijd vind ik het spannend met meerdere mensen samen te zijn. Gelukkig is mijn verlangen om even uit mijn comfortabele wereld te stappen groter dan de stem van mijn onzekere ik, dus we zetten de tijd en gaan. Ik tref iemand met wie ik een ontzettend plezierig gesprek heb en de tijd vliegt voorbij. Na twee uur verlaten we, zoals gepland, het feest. Ik voel me moe EN opgeladen. 

Zijn waar je bent
En toch, en toch. Zo’n feestje is ook confronterend. Zoveel geslaagde mensen met evenzoveel interessante en uitdagende banen. De vraag ‘En wat doe jij nu?’, ligt op de loer. Ik ben er wat gevoelig voor op dit moment. Dan herinner ik me de uitspraak van docent Jouke Post, tijdens mijn eerste jaar op de Pulsar Academie: ‘Als je bent waar je moet zijn kun je niets missen.’ Een uitspraak die mij rust gaf en nog steeds rust geeft. Ik ben waar ik ben, mag dat voldoende zijn, mag dat al mijn aandacht krijgen. En kan ik vertrouwen dat het naar me toe komt. Niet op mijn tijd, maar op tijd. Adem, adem. Vooral op feestjes.

Het leven en de dood
Het zijn in een andere omgeving en het zien en spreken van andere mensen brengt mij in een andere modus. Het haalt me uit mijn eigen overzichtelijke kring van gedachten. Die gedachten gingen afgelopen week over het leven en de dood. Sinds ik op 20 april het gevoel had de dood heel even in de ogen te kijken, is mijn besef van sterfelijkheid groter geworden. Mijn sterfelijkheid. Dit besef ervaar ik wisselend. Soms is er angst, want hoe is het mogelijk dat ik er op een gegeven moment niet meer ben? Ik kijk om me heen, naar de natuur, de mensen om mij heen die me lief zijn, ik maak er onlosmakelijk deel van uit. Het weten dat alles door zal gaan als mijn leven hier op aarde stopt is niet te bevatten. Toch is er soms ook een innerlijk weten dat alles komt en gaat. Dan is er geen paniek of angst, geen onzekerheid, dan is er een diep vertrouwen en bovenal is er rust. Zo is het. Maar zodra mijn hoofd er grip op krijg is dit weten voorbij en grijnst de dood mij als een onbarmhartig monster toe. 

De dood en het leven
Het leven NU is als de tijdelijkheid in de eeuwigheid. Een relatief kort moment dat ons is gegeven om ons aardse en lichamelijke leven te leiden. Om te leren, te genieten, te werken, lief te hebben, te spelen en om te dienen dat grote geheel waar wij deel van zijn. Die tijdelijkheid laat zich dus steeds duidelijker voelen. En dat brengt mij onherroepelijk bij de vraag: wat ben ik aan het doen, waar vul ik mijn tijdelijke, kostbare tijd mee? De ontmoeting tijdens het feestje haalde me even uit de zware wereld van beperkingen en onmogelijkheden en nodigde me uit contact te maken met mijn verlangen en mijn licht. Want dat is toch waar ik de tijd die mij wordt gegeven mee wil vullen. Met verlangen, met licht, met energie en creativiteit. Ik wil dat doen waarmee ik werkelijk iets kan betekenen voor de ander. Dat is ook hetgeen mij doet stralen, groeien en waarachtig leven. Hoe ik dat handen en voeten ga geven, dat weet ik nog niet precies, maar het zaadje van verlangen heeft weer even aandacht en voeding gekregen.