Over wat er niet goed gaat in de ouderenzorg
En dat ik het even niet meer weet
En dat ik het even niet meer weet
Zaterdag 8 februari 2020
Langzaam verdwijnt ze, mijn moedertje. In volume, in aanwezigheid, in helderheid, in eigenlijk alles. Het is 10.45 uur, wanneer ik haar kamer bij het verzorgingshuis binnenloop. Ze staat naast haar eettafel, licht voorovergebogen, zoekend lijkt het. Haar rollator staat naast haar. Ik vraag haar wat ze aan het doen is, maar dat weet ze eigenlijk niet precies. Ik stel voor dat ze gaat zitten. Het lijkt of wat ik zeg niet echt aankomt, dus help ik haar in de stoel.
Wanneer ik tegenover haar zit, kijkt ze me met kleine oogjes aan. Ik vraag haar hoe haar week was. Ze denkt diep na. Er is wel iets wat ze me wil vertellen, maar de woorden zijn verdwenen in haar hoofd. Hakkelend maakt ze verschillende keren een begin, maar na de eerste woorden valt ze stil. Het wil er niet uit. Ik weet van vrienden en familie die haar bezochten, dus vraag daar specifiek naar. Oh ja, zegt ze, maar ook niet veel meer dan dat. Haar ogen staren langs me heen.
Wat ze me even later wel weet te vertellen, is dat ze - zoals ze dat zelf noemt - vanochtend weer een schuiver heeft gemaakt. Heb je je pijn gedaan, vraag ik. Nee, ze denkt van niet. Weet je nog hoe het is gebeurd, vraag ik. Nee, eigenlijk ook niet. Wel weet ze, dat ze lang op de grond heeft gelegen voordat het haar lukte om weer omhoog te krabbelen. Heb je niet op je alarmknop gedrukt, vraag ik, de knop die om je nek hangt. Ze kijkt me aan en zoekt met haar hand naar het touwtje om haar nek: ach, nee, dom, daar heb ik niet aan gedacht.
We drinken een kopje thee. Ze doet nog een paar keer een poging wat te vertellen, maar het is vooral stil. Ik vertel wat over de kinderen, over de boom die gisteren werd gesnoeid en dat de zon zo lekker scheen. We drinken thee. Om half twaalf komt de zorg binnen. Twee vrouw sterk. Ze beginnen met het maken van verontschuldigingen, want ze komen de medicijnen van 10 uur brengen. Met stomheid geslagen kijk ik hen aan. Boos worden heeft geen zin, weet ik. Dat deed ik vorige week al, toen werden de medicijnen ook ruim 1,5 uur te laat aangereikt.
Ik kan natuurlijk vertellen hoe belangrijk het is dat mensen die lijden aan de ziekte van Parkinson hun medicijnen steeds op tijd krijgen, maar dat heb ik al zo vaak gedaan, ik geloof niet dat het iets helpt. De verpleegkundige voelt zich erg schuldig en ze adviseert mij om een klacht in te dienen. Ik vertel haar dat ik dat vorige week al heb gedaan, omdat toen hetzelfde gebeurde. En dat ik november vorig jaar ook al een klacht indiende. Maar dat het niet verbetert. Ze vertelt iets over werkdruk, over er alleen voor staan, over te grote verantwoordelijkheid, over zieken, ontslag, maar het gaat langs me heen. Het zijn de verhalen die ik al maanden hoor.
Ik weet dat de verpleging en de zorg doet wat ze kan. Het probleem lijkt zich op een ander niveau te bevinden. Van mij uit gezien, is het alleen maar onaanvaardbaar dat in een verzorgingshuis als waar mijn moeder woont niet de verpleegkundige zorg wordt geleverd die wordt toegezegd. Dit gaat over mensen, over respect en over waardigheid. Het gaat over welzijn en levensvreugde in de laatste levensjaren. Mijn moeder betaalt maandelijks een fors bedrag voor huisvesting, maaltijden, persoonlijke verzorging en verpleegkundige zorg. Ze woont in dit verzorgingshuis, omdat ze zichzelf niet meer kan verzorgen, geen eigen huishouden meer kan voeren, vergeet te eten en te drinken en ook de regie over haar medicijnen niet meer kan dragen. Natuurlijk gaat er ook veel goed, laat ik dat niet onvermeld laten, maar dat de medicijnverstrekking niet juist gebeurt beïnvloedt al het andere.
Na mijn klacht van vorige week kregen wij vanuit het team de uitnodiging voor een gesprek. Maar dat zien we niet zo zitten, want al meerdere keren spraken we hierover. Dus laten we weten dat we onze tijd liever aan onze moeder besteden. Wel stellen we voor, dat binnen de organisatie gekeken wordt waar de problemen ontstaan, om van daaruit naar structurele verbetering toe te werken. En we vragen of we over de stappen die hierin worden gezet geïnformeerd kunnen worden.
Ik hoop van harte dat wij serieus genomen worden en dat ik binnenkort een opgewekt stukje kan plaatsen waarin ik vertel dat ons vertrouwen in de ouderenzorg weer helemaal terug is.
#ouderenzorg #verzorgingshuis #ziektevanParkinson #laatstelevensfase #afhankelijkzijnvananderen #onmacht #waardigheid #respect #ikweethetevennietmeer #steedsmeerrespectvoorHugoBorst
Wanneer ik tegenover haar zit, kijkt ze me met kleine oogjes aan. Ik vraag haar hoe haar week was. Ze denkt diep na. Er is wel iets wat ze me wil vertellen, maar de woorden zijn verdwenen in haar hoofd. Hakkelend maakt ze verschillende keren een begin, maar na de eerste woorden valt ze stil. Het wil er niet uit. Ik weet van vrienden en familie die haar bezochten, dus vraag daar specifiek naar. Oh ja, zegt ze, maar ook niet veel meer dan dat. Haar ogen staren langs me heen.
Wat ze me even later wel weet te vertellen, is dat ze - zoals ze dat zelf noemt - vanochtend weer een schuiver heeft gemaakt. Heb je je pijn gedaan, vraag ik. Nee, ze denkt van niet. Weet je nog hoe het is gebeurd, vraag ik. Nee, eigenlijk ook niet. Wel weet ze, dat ze lang op de grond heeft gelegen voordat het haar lukte om weer omhoog te krabbelen. Heb je niet op je alarmknop gedrukt, vraag ik, de knop die om je nek hangt. Ze kijkt me aan en zoekt met haar hand naar het touwtje om haar nek: ach, nee, dom, daar heb ik niet aan gedacht.
We drinken een kopje thee. Ze doet nog een paar keer een poging wat te vertellen, maar het is vooral stil. Ik vertel wat over de kinderen, over de boom die gisteren werd gesnoeid en dat de zon zo lekker scheen. We drinken thee. Om half twaalf komt de zorg binnen. Twee vrouw sterk. Ze beginnen met het maken van verontschuldigingen, want ze komen de medicijnen van 10 uur brengen. Met stomheid geslagen kijk ik hen aan. Boos worden heeft geen zin, weet ik. Dat deed ik vorige week al, toen werden de medicijnen ook ruim 1,5 uur te laat aangereikt.
Ik kan natuurlijk vertellen hoe belangrijk het is dat mensen die lijden aan de ziekte van Parkinson hun medicijnen steeds op tijd krijgen, maar dat heb ik al zo vaak gedaan, ik geloof niet dat het iets helpt. De verpleegkundige voelt zich erg schuldig en ze adviseert mij om een klacht in te dienen. Ik vertel haar dat ik dat vorige week al heb gedaan, omdat toen hetzelfde gebeurde. En dat ik november vorig jaar ook al een klacht indiende. Maar dat het niet verbetert. Ze vertelt iets over werkdruk, over er alleen voor staan, over te grote verantwoordelijkheid, over zieken, ontslag, maar het gaat langs me heen. Het zijn de verhalen die ik al maanden hoor.
Ik weet dat de verpleging en de zorg doet wat ze kan. Het probleem lijkt zich op een ander niveau te bevinden. Van mij uit gezien, is het alleen maar onaanvaardbaar dat in een verzorgingshuis als waar mijn moeder woont niet de verpleegkundige zorg wordt geleverd die wordt toegezegd. Dit gaat over mensen, over respect en over waardigheid. Het gaat over welzijn en levensvreugde in de laatste levensjaren. Mijn moeder betaalt maandelijks een fors bedrag voor huisvesting, maaltijden, persoonlijke verzorging en verpleegkundige zorg. Ze woont in dit verzorgingshuis, omdat ze zichzelf niet meer kan verzorgen, geen eigen huishouden meer kan voeren, vergeet te eten en te drinken en ook de regie over haar medicijnen niet meer kan dragen. Natuurlijk gaat er ook veel goed, laat ik dat niet onvermeld laten, maar dat de medicijnverstrekking niet juist gebeurt beïnvloedt al het andere.
Na mijn klacht van vorige week kregen wij vanuit het team de uitnodiging voor een gesprek. Maar dat zien we niet zo zitten, want al meerdere keren spraken we hierover. Dus laten we weten dat we onze tijd liever aan onze moeder besteden. Wel stellen we voor, dat binnen de organisatie gekeken wordt waar de problemen ontstaan, om van daaruit naar structurele verbetering toe te werken. En we vragen of we over de stappen die hierin worden gezet geïnformeerd kunnen worden.
Ik hoop van harte dat wij serieus genomen worden en dat ik binnenkort een opgewekt stukje kan plaatsen waarin ik vertel dat ons vertrouwen in de ouderenzorg weer helemaal terug is.
#ouderenzorg #verzorgingshuis #ziektevanParkinson #laatstelevensfase #afhankelijkzijnvananderen #onmacht #waardigheid #respect #ikweethetevennietmeer #steedsmeerrespectvoorHugoBorst