We kunnen alleen geven wat we zelf hebben

Dit blog liever beluisteren? Klik hier.

Ze groeide op in een gezin waar het niet veilig was. Het gedrag van haar ouders was onvoorspelbaar en dat maakte dat ze altijd ‘aan’ stond. Dat wat ze zelf zó had gemist, wilde ze wél heel graag aan haar eigen kindje geven. Veiligheid. Vertrouwen. En dat probeerde ze te doen op de enige manier die ze kende; de manier waarop ze zichzelf had veilig gehouden. Goed kijken of er iets van gevaar dreigde en als dat zo was, haar kindje daarvoor behoeden. Alert was ze. Zeer alert. Tegelijk was alles wat ze niet wilde zijn, tóch in haar aanwezig. Verdrietige gedachten. Beperkende gedachten. (Ver)oordelende gedachten.
 
Samen hebben we gewerkt. Ik probeerde het veilig te houden tijdens onze gesprekken. En zij vond steeds weer de moed om te blijven, te vertellen, te luisteren en ook mee te bewegingen in oefeningen die ik aanreikte en waar ze zich soms in eerste instantie ongemakkelijk bij voelde.
 
Tijdens ons vorige gesprek nodigde ik haar uit een genogram te tekenen, niet alleen om zo de lijnen en relaties in haar familiegeschiedenis zichtbaar te maken, maar vooral om zichtbaar te maken dat ze het aan de ene kant te doen heeft met die pijnlijke en verdrietige familiegeschiedenis, maar aan de andere kant haar eigen verhaal mag schrijven, haar eigen keuzes mag maken en dat zij een uniek persoon is.
 
Afgelopen week zag ik haar opnieuw. Ze vertelde dat ze het maken van het genogram heftig had gevonden, maar dat het haar ook duidelijkheid had gegeven. Het had haar geholpen te kunnen zien dat de dingen die gebeurd zijn in haar familiegeschiedenis van haar (voor)ouders zijn, en niet van haar. Dat ze overtuigingen, oordelen en gedachten heeft meegekregen, maar dat ze niet van haar zijn.
 
Later in het gesprek vertelde ze, dat er de afgelopen weken iets meer ontspanning was en ze gaf een treffend voorbeeld. Ze vertelde hoe ze met haar kindje in de speeltuin was. En waar ze eerder probeerde te voorkomen dat er iets zou kunnen gebeuren – pas op, kijk uit, doe dat maar niet, daar maar niet opklimmen – kon ze haar kindje nu de ruimte geven. Soms voelde ze in zichzelf wel de beweging om in te grijpen, maar steeds wist ze die beweging te ‘keren’ en kon ze achterover leunen.
 
Ik zei haar hoe groots ik dit vond, hoe dapper ook. Ik legde uit, dat je alleen kunt geven wat ín jouzelf aanwezig is. Dat het feit, dat zij haar kindje de ruimte kon geven, dat zij het haar vertrouwen kon geven én dat zij kon erbij kon blijven, voort kwam uit het gegeven dat er vertrouwen was in haar. Zij was op de achtergrond aanwezig, als de veilige haven. Zij was, wat ze zelf zó had gemist.
 
Ze luisterde en liet doordringen wat dat betekende. En glimlachte toen zacht.